Het leven zoals het is

George Pelecanos, zoon van Griekse immigranten, mag met recht chroniqueur van Washington DC genoemd worden. Zijn eerste boeken speelden zich voornamelijk af in achterbuurten, waar het duo Derek Strange en Terry Quinn moest afrekenen met geweld, drugs en racisme. Later richtte Pelecanos zich op betere buurten, bijvoorbeeld in Tuinier van de nacht, waarin een blanke politieagent zich erge zorgen maakt om de toekomst van zijn gekleurde zoon. Een gelijkaardig thema zit vervat in Geen weg terug. In dat boek neemt een kleine zelfstandige zijn zoon na diens gevangenisstraf op in de zaak. In het kielzog van de zoon verschijnen allerhande kleine boefjes waardoor het vertrouwen tussen vader en zoon erg op de proef wordt gesteld.

In Het aandeel  is Lucas Spero voor de eerste keer van de partij. Lucas werd als kind geadopteerd door een Grieks immigrantengezin en vond daar het warmste thuis dat hij zich kon dromen. Zijn ouders protesteerden tegen de oorlog in Vietnam en hadden verwacht dat hun kinderen zich verre zouden houden van alles wat militair is. Na 9/11 vond Lucas het echter zijn burgerplicht om daadwerkelijk deel te nemen aan de strijd tegen het terrorisme. Als marinier belandde hij in het Iraakse Fallujah. Anders dan vele vrienden kwam hij lichamelijk ongeschonden terug. Tegenwoordig voert hij opdrachten uit voor een strafpleiter en daarnaast huren mensen hem af en toe in om een verloren persoon of voorwerp terug te vinden.

In Dubbel  moet hij op zoek naar een schilderij. Tot voor kort hing dit ‘Dubbelportret’ in het huis van een iets oudere, eenzame dame met drankprobleem. Ze werd tot over haar oren verliefd. Haar minnaar verdween en met hem het schilderij. Ze had het net laten taxeren, en het bleek behoorlijk waardevol. Ze houdt Lucas Spero een groot percentage van de verkoopprijs als wortel voor de neus. Terwijl hij zaakjes opknapt voor de strafpleiter, fietst en kajakt, revaliderende ex-militairen opzoekt, een enkel jointje rookt en met de meest sexy vrouw ter wereld vrijt, zoekt Spero het Dubbelportret. Hierbij komt hij een trio oplichters op het spoor dat hij net iets te verbeten volgt. Mensen rondom hem maken zich zorgen. Of het wel verstandig is een relatie te beginnen met een getrouwde vrouw. Of hij toch niet te veel blowt. Of hij niet eens psychologische hulp, speciaal opgezet voor ex-mariniers, moet zoeken. Charmant, capabel en zelfzeker wuift Spero alle zorgen weg. Hij staat zijn mannetje wel… Of niet?

Pelecanos is een ongelooflijk goede schrijver en met Dubbel bewijst hij eens te meer zijn meester- en vakmanschap. Zijn personages staan er, met al hun mooie en minder mooie kanten. Zijn dialogen zijn om vingers en duimen bij af te likken. Het verhaal is spannend, met een wending waarover je als lezer zelf je oordeel moet vellen, want dat doet Pelecanos niet voor je. Hij oordeelt niet, hij laat zien. Daarbij schuwt hij ook de moeilijkere onderwerpen niet. Sommige stipt hij even aan, zoals kindermisbruik of racisme, op andere gaat hij dieper in. In Dubbel  vraagt hij aandacht voor het lot van ex-militairen. Ze krijgen speciale plaatsen en applaus bij grote sportwedstrijden, maar wat ze echt zouden willen, is werk. Ook als ze been- of armprotheses dragen. Hij brengt deze onderwerpen terloops, als een natuurlijk onderdeel van het leven, wat ze natuurlijk ook zijn. Precies dat is zo kenmerkend aan het werk van Pelecanos, hij brengt het leven zoals het is, met ups-and-downs en alle mogelijke schakeringen daarin. Een betere definitie van literatuur is er toch niet? Literatuur, gecombineerd met spanning en puntgave dialogen. We kennen mondjesmaat die vijf sterren toe, maar deze zijn meer dan verdiend!