Schreeuwt om verfilming

Het eens zo succesvolle leven van Hjørdis -vreemde naam, maar ze heeft dan ook een Deense vader- is een hel geworden. De drugsverslaving van haar man bracht hen op de rand van een financiële afgrond en ze voelt de hete adem van criminele schuldeisers in haar nek. Als die haar dochtertje Puck bedreigen, is de maat vol. Halsoverkop ontvlucht Hjørdis Amsterdam en ze zoekt, mét Puck, een schuilplaats in een van godvergeten dorp ergens in de polder.
De verhaallijn loopt van januari tot augustus. Met het steeds veranderende, weidse polderlandschap als achtergrond neemt Hjørdis de draad van haar leven weer op. Ze maakt van het kille huurhuis een thuis voor haar en Puck, ze leert nieuwe vrienden kennen en burgert in in het dorp. Ook Puck vindt haar draai, al blijft ze haar papa verschrikkelijk missen en al moet ze zich verstandiger voordoen dan ze eigenlijk is om haar paranoïde mama gerust te stellen. Want bij Hjørdis blijft de angst sluimeren en er is weinig nodig om die in alle hevigheid aan de oppervlakte te laten komen. Meestal onterecht, tot die ene bloedhete augustusdag
Een kwestie van tijd is een waar leesfeest. De levensechte personages opereren in een adembenemend decor, de herkenbare interactie tussen mensen is om je vingers bij af te likken en de precieze dosering van nieuwe gegevens in het verhaal maken dat je het boek slechts met veel moeite kan wegleggen. Bovendien komen enkele heikele thema’s voorbij die je uren na lectuur nog bezighouden, zoals de vraag onder welke voorwaarden je een kind één van zijn ouders mag ontzeggen, hoe zelfmoord bij kinderen te voorkomen is, waarom mensen in crisissituaties driftig op zoek gaan naar zondebokken en niet naar zichzelf kijken en hoeveel herkansingen iemand die van het rechte pad afwijkt, moet krijgen.
Superspannend is Een kwestie van tijd niet, al moet gezegd dat, mede door de intrigerende proloog, paranoia altijd op de loer ligt. Soms krijg je als lezer een plotse adrenalinestoot die je verwoed de pagina’s doet omslaan omdat je denkt meer gezien te hebben dan de personages zelf. Er zijn ook momenten waarop je niet meegaat met Hjørdis’ angsten, bijvoorbeeld omdat je uit ervaring weet dat kinderen niet in zeven sloten tegelijk lopen. Het zijn momenten die je doen twijfelen aan Hjørdis’ versie van de feiten, wat opnieuw een impuls geeft om snel verder te lezen. Op de dag dat de vrees van Hjørdis werkelijkheid wordt, kom je als lezer terecht in een achtbaan van gevoelens en gebeurtenissen. Angst, verwarring, hoop en wanhoop wisselen elkaar in uptempo af.
Als je na meer dan vierhonderd pagina’s meeleven met Hjørdis het boek dichtslaat, is maar één conclusie mogelijk. Een kwestie van tijd is een topper, een aanrader, een boek dat hopelijk veel lezers aanzet tot nadenken, een boek ook dat schreeuwt om verfilming. Petje af voor de dames van Tupla Mourits.