Hebban recensie
Te onwaarschijnlijk
Diane Thiberge, gespecialiseerd in het gedrag van roofdieren en meester in oosterse vechtkunst, is door een jeugdtrauma niet in staat tot relaties met mannen. Dankzij connecties van haar stiefvader lukt ze erin op haar dertigste een kind te adopteren. Drie weken is Diane echt gelukkig, maar dan krijgt ze op een ring van Parijs een auto-ongeluk waarbij haar zoontje zwaar gewond raakt. Als een mysterieuze acupuncturist zijn genezing bewerkstelligt, maar even later zelf onder verdachte omstandigheden verdwijnt, begint Diane te vermoeden dat het ongeval opgezet spel was. Ze moet de roots van haar kind achterhalen en te weten komen waarom hij een helse machinatie in gang zet. Haar zoektocht naar de waarheid leidt haar langs psychologen, antropologen, hypnotiseurs, sjamanen en brengt haar steeds verder van huis.
Ik heb een tijd samengewerkt met een intelligente man die soms zei als ik hem belde: Ik was net aan je aan het denken. Ik vond dat altijd schitterend toeval, maar hij vermoedde telepatische krachten. Een andere vriend vertelde me over de vreemde gewaarwordingen die hij ervoer op plaatsen waar bloedige veldslagen plaatsvonden. Tijdens het lezen van Het stenen concilie moest ik aan hen denken. Ik nam me voor een beetje tolerant te zijn voor de dingen die in het boek gebeurden. Telekinese, het door gedachten laten bewegen van voorwerpen: t zou kunnen. Je dingen herinneren onder hypnose: is dat niet gewoon een ingeburgerde techniek? Iemand via telepathie over laten komen uit een ander land: waarom niet, als je er bedreven in bent, spaart dat meteen een telefoonrekening uit. Toch, naarmate het boek vorderde, werd het me allemaal een beetje té. Te onwaarschijnlijk, te gekunsteld, te vergezocht. Al kunnen veel beschreven gebeurtenissen teruggebracht worden tot de werkelijkheid, Grangé heeft het schepje er bovenop overdreven. Hij gebruikt daarvoor een soort intellectueel jargon waar ik kregel van word. Tel daarbij de langdradige natuur- en techniekbeschrijvingen en de semi-poëtische vergelijkingen en je krijgt een onverteerbaar boek.
Smaken kunnen natuurlijk verschillen, in Frankrijk is Grangé een bestseller-auteur.
Ik heb een tijd samengewerkt met een intelligente man die soms zei als ik hem belde: Ik was net aan je aan het denken. Ik vond dat altijd schitterend toeval, maar hij vermoedde telepatische krachten. Een andere vriend vertelde me over de vreemde gewaarwordingen die hij ervoer op plaatsen waar bloedige veldslagen plaatsvonden. Tijdens het lezen van Het stenen concilie moest ik aan hen denken. Ik nam me voor een beetje tolerant te zijn voor de dingen die in het boek gebeurden. Telekinese, het door gedachten laten bewegen van voorwerpen: t zou kunnen. Je dingen herinneren onder hypnose: is dat niet gewoon een ingeburgerde techniek? Iemand via telepathie over laten komen uit een ander land: waarom niet, als je er bedreven in bent, spaart dat meteen een telefoonrekening uit. Toch, naarmate het boek vorderde, werd het me allemaal een beetje té. Te onwaarschijnlijk, te gekunsteld, te vergezocht. Al kunnen veel beschreven gebeurtenissen teruggebracht worden tot de werkelijkheid, Grangé heeft het schepje er bovenop overdreven. Hij gebruikt daarvoor een soort intellectueel jargon waar ik kregel van word. Tel daarbij de langdradige natuur- en techniekbeschrijvingen en de semi-poëtische vergelijkingen en je krijgt een onverteerbaar boek.
Smaken kunnen natuurlijk verschillen, in Frankrijk is Grangé een bestseller-auteur.
1
Reageer op deze recensie