Van de plot ben je toch wel even stil. Dit boek is een pareltje in zijn eenvoud.

Recensent Jeroen is ongemeen positief over de commissaris Montalbano-reeks van Camilleri. Daarom bracht ik Het uitstapje naar Tindari mee uit de bieb. Dat boek begint 's morgens als Montalbano zich tussen slapen en ontwaken bevindt en zich ligt op te jutten over een krantenbericht dat hij de vorige avond las. Een rebelse jeugdvriend schopte het tot president van de op een na belangrijkste bank van Sicilië. 'Banken zijn nergens anders goed voor dan om leeggehaald te worden!’ hoort Montalbano in gedachten die vriend nog scanderen. Grrr. Dan gaat de telefoon. ‘Montalbano. Ik zou moeten zeggen, u spreekt met Montalbano, maar dat zeg ik niet, want ik ben nog helemaal niet te spreken.’ Een kwartiertje later probeert Fazio het dan nog maar eens. Er is namelijk een moord gepleegd. Voor Montalbano kwam die net op tijd: het geeft hem de kans zijn gedachten te verzetten. Even maar, want Montalbano weet best dat zijn superieuren hem opdroegen zich niet met de grote zaken bezig te houden. Als zijn agent-telefonist Catarella hem op het politiebureau zegt dat het hoofd van de korpsleiding ‘al drie keer opgetillefoneerd’ heeft omdat hij ‘u zelf in hoogsteigen persoon’ wil spreken omdat er ‘iets dringends van de hoogste drang’ was, dan meent Montalbano dat hij het al kan raden. Hij zal de moord uit handen moeten geven en moeten overdragen aan Gribaudo of Foti. Maar wat blijkt? Gribaudo ging naar Beiroet voor een belangrijk congres en is geveld door dysenterie. En Foti wou na het congres over ordehandhaving in een wereldstad nog iets zien van New York, en werd toen in zijn been geschoten en beroofd. Dus... de zaak is voor Montalbano.

Het is niet mijn gewoonte om de eerste pagina’s zo uitgebreid weer te geven in een recensie. Deze keer maak ik een uitzondering omdat dit boek zo vlot van start gaat en onmiddellijk een prachtig beeld geeft van Camilleri’s stijl. Gevat, grappig en doordacht, luchtig maar tegelijkertijd intelligent en klaterend. Sicilië en zijn mensen gaan leven. Montalbano en zijn “maffiabende” ook. Het verhaal stuikt nergens in elkaar. Het ontrafelen van de moord gebeurt logisch, zonder kronkelende zijpaden. Van de plot ben je toch wel even stil. Dit boek is een pareltje in zijn eenvoud. Vier verdiende sterren.