Hebban recensie
Antwoorden roepen prangende vragen op
Anna Heymes, een welgestelde Parisienne, wordt stilaan gek. Ze herkent bij vlagen haar eigen man niet en ze wantrouwt haar dokter. Op een morgen vindt ze bij zichzelf littekens waarvan ze zich niet herinnert hoe ze die opliep. Ze vermoedt een complot en ontvlucht haar huis. De psychiater bij wie ze een onderkomen zoekt, denkt onmiddellijk aan een paranoïde psychose. Maar waarom laat deze arts haar niet opnemen of waarom belt ze Annas man niet? Zit er dan toch iets geloofwaardigs in Annas verhaal?
Tegelijkertijd heeft inspecteur Paul Nerteaux heel andere katjes te geselen. Hij is op zoek naar een seriemoordenaar die rondwaart in de Turkse wijk van Parijs. De killer heeft het voorzien op jonge, mollige Turkse vrouwen. Eenmaal in zijn handen wacht hen een verschrikkelijk lot. De angst in Klein Turkije is voelbaar, maar iedereen houdt zijn mond. Ten einde raad doet Paul beroep op Jean-Louis Schiffer, een op rust gestelde smeris die de Turkse wijk door en door kent. Deze Schiffer, volgens sommigen de duivel in eigen persoon, leidt Nerteaux langs een ondergrondse wereld van koppelbazen en illegale confectie-ateliers. Hij ontdekt al snel dat iedereen zwijgt omdat de Grijze Wolven achter de moorden zitten. Maar waarom zou deze politieke groepering het gemunt hebben op ongeletterde eenvoudige Turkse vrouwen?
Het wolvenrijk is een ingenieus geconstrueerde thriller, boeiend van begin tot eind. Je vraagt je af hoe de twee heldere verhaallijnen, Annas geheugenverlies en de moorden in de Turkse wijk, bij elkaar kunnen komen. Grangé bevredigt al snel je nieuwsgierigheid door duidelijke antwoorden, alleen roepen die antwoorden weer nieuwe, nog prangender vragen op. Daardoor wordt dit boek een heuse pageturner, moeilijk om weg te leggen. Dat ligt overigens niet alleen aan de plot, maar ook aan de personages. Niet alle spelers zijn even sympathiek, maar toch is het makkelijk om je een heel stuk in te leven in hun gedachten en gevoelens. Het verleden heeft hen gemaakt tot wat ze nu zijn. Kortom: een schitterend boek met een niet alledaagse, misschien (nog?) niet realistische maar wel geloofwaardige plot, geschreven in een mooie taal met interessante personages. Ik kan hier geen puntje van kritiek bedenken, zelfs niet over uiterlijkheden zoals cover of uitgave. Want zélfs die zijn tiptop in orde: intrigerende cover met dito foto, mooi lettertype op zacht aanvoelend papier. Grangé heeft met dit boek het maximum van vijf sterren meer dan verdiend.
Tegelijkertijd heeft inspecteur Paul Nerteaux heel andere katjes te geselen. Hij is op zoek naar een seriemoordenaar die rondwaart in de Turkse wijk van Parijs. De killer heeft het voorzien op jonge, mollige Turkse vrouwen. Eenmaal in zijn handen wacht hen een verschrikkelijk lot. De angst in Klein Turkije is voelbaar, maar iedereen houdt zijn mond. Ten einde raad doet Paul beroep op Jean-Louis Schiffer, een op rust gestelde smeris die de Turkse wijk door en door kent. Deze Schiffer, volgens sommigen de duivel in eigen persoon, leidt Nerteaux langs een ondergrondse wereld van koppelbazen en illegale confectie-ateliers. Hij ontdekt al snel dat iedereen zwijgt omdat de Grijze Wolven achter de moorden zitten. Maar waarom zou deze politieke groepering het gemunt hebben op ongeletterde eenvoudige Turkse vrouwen?
Het wolvenrijk is een ingenieus geconstrueerde thriller, boeiend van begin tot eind. Je vraagt je af hoe de twee heldere verhaallijnen, Annas geheugenverlies en de moorden in de Turkse wijk, bij elkaar kunnen komen. Grangé bevredigt al snel je nieuwsgierigheid door duidelijke antwoorden, alleen roepen die antwoorden weer nieuwe, nog prangender vragen op. Daardoor wordt dit boek een heuse pageturner, moeilijk om weg te leggen. Dat ligt overigens niet alleen aan de plot, maar ook aan de personages. Niet alle spelers zijn even sympathiek, maar toch is het makkelijk om je een heel stuk in te leven in hun gedachten en gevoelens. Het verleden heeft hen gemaakt tot wat ze nu zijn. Kortom: een schitterend boek met een niet alledaagse, misschien (nog?) niet realistische maar wel geloofwaardige plot, geschreven in een mooie taal met interessante personages. Ik kan hier geen puntje van kritiek bedenken, zelfs niet over uiterlijkheden zoals cover of uitgave. Want zélfs die zijn tiptop in orde: intrigerende cover met dito foto, mooi lettertype op zacht aanvoelend papier. Grangé heeft met dit boek het maximum van vijf sterren meer dan verdiend.
1
Reageer op deze recensie