Geen vonk

Toen ik aan Moord in Tuschinski begon, had ik écht zin in een lekker ouderwets boek met een degelijke plot en een stevige verteltrant. Aangezien collega recensent Chris parallellen opmerkte met Hercules Poirot, leek die verwachting niet onredelijk. Het eerste hoofdstuk scheen helemaal aan mijn wensen tegemoet te komen. Daarin haast apotheker en "kriminalist" Van Ledden Hulsebosch zich naar het theater. Niet omdat hij zich verheugt op een gezellig avondje uit, maar omdat hij, lichtelijk onder dwang, aan zijn huishoudster beloofde haar te vergezellen. Het misnoegen over de hem opgelegde tijdsbesteding kan hij niet verbergen. Eerst is dat grappig, maar het kantelt naar het ridicule en daardoor begon ik het hoofdpersonage al te zien als een vooringenomen en vervelende egoïst. Ongemanierd en dom bovendien, want zo karakteriseer ik iemand die een hele voorstelling ligt te maffen en dan naar de zanger/acteur “U bent allesbehalve een licht” schalt. Gelukkig voor mijn aversie tegen Van Ledden Hulsebosch, valt iets later de lichtinstallatie met donderend geraas naar beneden en wordt de ster Frederik Schakels hierbij verpletterd. Gevolg: een muzikale kwelling minder en een uitdaging meer voor onze kriminalist. Hij zou zijn titel niet waard zijn, als hij dit ongeluk niet zou onderzoeken. De netjes doorgesneden touwen doen hem verdacht veel aan opzet denken. In de ambitieuze en jonge politie-inspecteur Saltet vindt Van Ledden Hulsebosch een bondgenoot. Het onderzoek gaat zacht maar zeker van start. Het arsenaal namaaklijken en experimenten van de kriminalist kunnen niet verhullen dat het duo al snel op een dood spoor zit. Schakels was een onaardige man die leefde voor zijn vak. Hij had maar één liefde, zijn publiek. Nergens zit een mogelijk motief voor moord. Van Ledden Hulsebosch, bij wie de faalangst intussen door de keel giert, gebruikt een warrige verwijzing van een oude vrouw om het onderzoek nieuw leven in te blazen. Zal hij slagen?
Chris betitelde haar recensie als “Spelen met vuur vlakbij het kruitvat”. Ze verwees daarbij naar de opvallende gelijkenissen met Christie. Ik vind dat eerlijk gezegd veel te veel eer en kan alleen maar denken: de vonk sloeg niet over. Natuurlijk was dit boek het debuut van het duo Heuvel & De Waal over Van Ledden Hulsebosch. In een volgend boek krijgen de karakters misschien meer diepgang en worden ze geloofwaardiger. Er zijn best wel momenten geweest dat ik aan mijn verbeten opgedreven leestempo merkte dat het verhaal me wél in de ban kreeg. Om dan iets later toch weer dood te vallen, als een aansteker die veelbelovende vonkjes laat zien maar geen vlam, om enigszins in de beeldspraak te blijven. Zo zit er bijvoorbeeld een passage met een briljante chirurg in het boek. Hij wil niks met het onderzoek te maken hebben en wijst Saltet en Van Ledden Hulsebosch kordaat de deur. Als de kriminalist hem later in het ziekenhuis terug opzoekt, zegt hij iets waarmee hij door het pantser van de dokter breekt. De chirurg wil dan zijn verhaal doen en neemt daartoe een mooi opgebouwde aanloop. Maar een hele denkpiste van de kriminalist smoort de spanning van dat verhaal in de kiem. Dat hij toch geen voorstander is van psychologie in een onderzoek, en verhip, dat de dokter nu zijn schouder gaat gebruiken om tegen uit te huilen en dat hij het gelaten ondergaat, maar alleen omdat het het onderzoek misschien kan vooruit helpen. Terug naar af.

Mijn eindoordeel is onverbiddelijk: geen ijzersterke plot, geen overtuigende personages. Een aardig verhaal, maar ook niks meer.