Rankin behoort tot de top

Wat mankeert uitgeverij Luitingh? Met De rechtelozen vertalen ze Fleshmarket Close, voorlopig Rankins nieuwste. Dat betekent dat ze bij het vertalen niet minder dan vijf titels oversloegen! Vijf! Bijna een ramp voor een Rebusfan als ik, ware het niet dat De rechtelozen weer een eersteklas staaltje Rankin is. Rankin staat voor levensechte karakters, een intelligent plot en een portie maatschappijkritiek, allemaal razend goed beschreven. Hij is onbetwistbaar een topper van het genre.
Het eerste zinnetje in De Rechtelozen is een soort van verontschuldiging. ‘Ik zou hier niet moeten zijn,’ zegt inspecteur Rebus. Hij is er toch. Wat moet ie anders? Door een reorganisatie van de politiediensten werd zijn oude uitvalsbasis opgeheven. Hij en collega Siobhan Clarke werden gestationeerd in een rustige buurt waar inbraken het summum van criminaliteit betekenen. Prima toch, voor een uitbollende inspecteur? Zijn oversten hopen zo dat de recalcitrante Rebus binnenkort met pensioen gaat, dat ze zelfs geen bureau meer voor hem voorzien. Het zou voor heel wat mensen genoeg zijn om de pet aan de haak te hangen, maar niet voor Rebus. Hij maakt een plekje vrij aan de tafel waar ook de koffiezet staat en gaat naar waar hij denkt nodig te zijn.
En dus belandde hij in Knoxland, een destijds veelbelovend urbanisatieproject, nu verworden tot een troosteloos, te mijden gebied. Daar is een gekleurde man vermoord, waarschijnlijk een illegaal. Om zijn identiteit te achterhalen, moet Rebus tegen heel wat vooroordelen opboksen. Beetje bij beetje komt de man achter de illegaal tevoorschijn. En meteen ook een hele machinatie die misbruik maakt van de ellende van anderen, of er toch op z’n minst werk door heeft.
Collega Clarke is niet bij het Knoxland-onderzoek betrokken. In een vorige zaak rekende ze een verkrachter in. De ouders van het verkrachte meisje contacteren haar. Hun andere dochter is vermist. Toevallig nu, nu de eerdergenoemde verkrachter vrijkwam…
Naast deze twee onderzoeken waar Clarke en Rebus afzonderlijk aan werken, worden ze er ook samen op uitgestuurd. Vooral naar rotjobs waar hun collega’s de neus voor ophalen. Clarke en Rebus, de underdogs van de afdeling. Het schept een band, en die wordt vooral onderhouden in de plaatselijke pub waar ze elkaar hun beslommeringen vertellen. Het is maar een detail in dit prachtige boek, maar er hangt romantiek in de lucht tussen Rebus en Clarke. Ze weten het zelf nog niet. Het getuigt van Rankins vakmanschap dat hij dat gevoelen overbrengt zonder het expliciet te vermelden. Je leest het in de levensechte, sprankelende dialogen, in de sublieme beschrijving van lichaamstaal en interactie tussen mensen.
Eigenlijk kan ik hier alinea’s en alinea’s doorgaan met het aanhalen van allerlei prachtige voorbeelden die aantonen dat Rankin een topauteur is. Dat doe ik niet. De reeds bestaande Rankinfans vertel ik daarmee niks nieuws, en de potentiële Rankinfans zullen het zelf ontdekken. Als ze er een beetje ontvankelijk voor zijn, al vanaf de eerste zin in De rechtelozen.
Wat ik hier wel wil doen, is heel hard duimen dat de groep Rankinfans zo’n gigantische proporties gaat aannemen dat uitgeverij Luitingh in snelvaarttempo die andere vijf titels laat vertalen. Please???