Hebban recensie
Levendigheid van een politiebureau
Tango, de dans van verleiding, passie, onverwachte wervelingen. Van Laere heeft deze eigenschappen ongetwijfeld in zijn boek willen stoppen. Dat is niet volledig gelukt. Tango mortale werd een aardig boek met diverse wervelingen maar de passie grijpt je nooit naar de keel.
Net als in Van Laeres eerste thriller, Botero, draait Tango mortale om commissaris Bracke, zijn vrouw Annemie Vervloet, hun gezin en collegas. Op het Gentse politiebureau waar de echtelieden werken is het aardig druk. Een burenruzie, een explosie, een oud lijk in een kelder, een uit de hand gelopen opstootje, de ontvoering van de hoofdcommissaris, hijgtelefoontjes. Deze hoeveelheid aan zaken geeft Tango Mortale de levendigheid die ook op een echt politiebureau moet heersen. Maar deze zaken, verhaallijnen op zich, worden niet stevig uitgewerkt. Als lezer neem je niet deel aan het onderzoek, je hoort achteraf wat de speurders ontdekten of waar ze al die tijd mee bezig waren. Dat maakt het boek niet alleen niet zo erg spannend, het zorgt ook voor een afstand tussen jezelf en de personages. Neem nu commissaris Bracke. Er is iets met hem aan de hand. Zijn vrouw ziet het, zijn overste is er gevoelig voor, er wordt gesuggereerd dat er sleet komt op zijn huwelijk of dat de midlifecrisis misschien toesloeg. Een heldere diagnose wordt nooit gesteld. Ook niet tussen de regels. Je komt nooit te weten wat hem echt bezighoudt. Achteraf blijkt Brackes getob een perfecte plaats te hebben in de plot, maar als lezer heb je dan je aansluiting met hem gemist. Tevens een gemiste kans.
Tango mortale deed me in veel opzichten aan televisieprogrammas denken. Sommige van de personages lijken weggelopen uit Frost of Flikken. De hoeveelheid zaken waar het korps aan werkt, zou zo in een reality-documentaire kunnen. Deze programmas zijn aardig tijdverdrijf maar je blijft er niet voor thuis. Die vergelijking gaat ook op voor Tango mortale.
Net als in Van Laeres eerste thriller, Botero, draait Tango mortale om commissaris Bracke, zijn vrouw Annemie Vervloet, hun gezin en collegas. Op het Gentse politiebureau waar de echtelieden werken is het aardig druk. Een burenruzie, een explosie, een oud lijk in een kelder, een uit de hand gelopen opstootje, de ontvoering van de hoofdcommissaris, hijgtelefoontjes. Deze hoeveelheid aan zaken geeft Tango Mortale de levendigheid die ook op een echt politiebureau moet heersen. Maar deze zaken, verhaallijnen op zich, worden niet stevig uitgewerkt. Als lezer neem je niet deel aan het onderzoek, je hoort achteraf wat de speurders ontdekten of waar ze al die tijd mee bezig waren. Dat maakt het boek niet alleen niet zo erg spannend, het zorgt ook voor een afstand tussen jezelf en de personages. Neem nu commissaris Bracke. Er is iets met hem aan de hand. Zijn vrouw ziet het, zijn overste is er gevoelig voor, er wordt gesuggereerd dat er sleet komt op zijn huwelijk of dat de midlifecrisis misschien toesloeg. Een heldere diagnose wordt nooit gesteld. Ook niet tussen de regels. Je komt nooit te weten wat hem echt bezighoudt. Achteraf blijkt Brackes getob een perfecte plaats te hebben in de plot, maar als lezer heb je dan je aansluiting met hem gemist. Tevens een gemiste kans.
Tango mortale deed me in veel opzichten aan televisieprogrammas denken. Sommige van de personages lijken weggelopen uit Frost of Flikken. De hoeveelheid zaken waar het korps aan werkt, zou zo in een reality-documentaire kunnen. Deze programmas zijn aardig tijdverdrijf maar je blijft er niet voor thuis. Die vergelijking gaat ook op voor Tango mortale.
1
Reageer op deze recensie