Bijtende dialogen en zalige humor

Twee jaar geleden verraste Elvin Post thrillerminnend Nederland met zijn debuut Groene Vrijdag. Dit heerlijke werk vol vaart en pit won terecht de Gouden Strop. Momenteel ligt opvolger Vals beeld in de winkel, een prachtig vormgegeven boek dat meteen een veelbelovende quote meekrijgt van Yvonne Keuls: ‘Geestig en filmisch. Verrassend en spannend. Kortom: briljant!’ Na het lezen van Vals beeld is die belofte niet helemaal ingevuld, maar wel voor een groot deel.
Net als Groene vrijdag speelt dit boek zich af in de Verenigde Staten. Twee vrienden, Bloom en Fish, beramen samen een kunstroof. Bloom is de oplichter en manipulator, Fish de getalenteerde kunstvervalser. Het doel is het doek Christus in de storm op het meer van Galilea van Rembrandt (zie cover). Daarvoor moeten ze inbreken in het Isabella Stewart Gardner Museum in Boston. Ze zijn van plan om, als ze er dan toch zijn, meteen wat andere werkjes mee te nemen.
Post verwoordt de aanloop naar de roof prachtig. Vooral zijn talent om dialogen levensecht te verwoorden, komt daarbij goed uit de verf. Bloom overtuigt Fish om mee te doen via een gesprek dat lekker luchtig begint en dat allengs een doodserieuze ondertoon krijgt. Je voelt als lezer de twijfel en het kantelpunt van Fish haarscherp aan. Dergelijke gesprekken vind je op meerdere plaatsen in het boek, en het is elke keer opnieuw genieten. Zoals het gesprek tussen de nachtwaker Avalino en ‘de man van de vriendin van zijn vrouw’. Of het telefoontje met de museumdirecteur.
Deze nevenpersonages zet Post heel subtiel en met de nodige humor neer. Het is ook leuk om IJscoman Leo Roma en zijn zoon Jimmy (of alleszins diens nagedachtenis) weer te ontmoeten. Het zijn oude bekenden uit Groene Vrijdag.
Tos dusver niks dan lof. Prachtige taal, bijtende dialogen en zalige humor. Daarom vind ik het een vervelend schoonheidsfoutje dat het verhaal op het einde stokt. De vaart en de geloofwaardigheid verlaten het boek als ratten een zinkend schip. Er vallen, erg emotieloos en vlak (oeps), een pak doden. Er wordt een journalist bijgesleurd maar met te weinig toegevoegde waarde voor het verhaal. Liefde bloeit op en plots is daar een aha-erlebnis die een goede afloop garandeert. Al bij al een zwakker einde na een zinderend begin.