Lange aanloop naar wervelende apotheose

Ik las van Grangé totnogtoe drie boeken. Het eerste, Het stenen concilie, vond ik een enerverend onwaarschijnlijk en onverteerbaar boek. Achteraf merkte collega Remko fijntjes op dat de waarschijnlijkheid van een boek geen afbreuk hoeft te doen aan de spanning. Dat ben ik met hem eens, maar het semi-wetenschappelijke gewauwel belemmerde elke vaart. Daarna las ik Het wolvenrijk, in alle opzichten het tegengestelde van Het stenen concilie. Door snelle plotwendingen, prangende cliffhangers en geloofwaardige karakters vloog ik er in sneltreintempo doorheen. Wat een prachtig boek! Ook hier speelden wetenschappelijke elementen een rol, maar deze keer waren ze boeiend, aannemelijk en perfect passend in de plot.

Voorbij de zwarte lijn, het boek dat sinds vorige maand uit is, houdt het midden tussen de twee. Het vertelt weliswaar een stevig verhaal, maar de aanloop naar de apotheose is vrij lang en eentonig doordat Grangé snijdende spanning en verrassingselementen bewaart tot het laatst. Dat einde maakt veel goed, maar in zijn geheel vond ik het een nogal stroef boek. De vele cryptische omschrijvingen en de ‘symboliek van het bloed’ zijn ook al geen elementen die voor extra zuurstof zorgen.

Voorbij de zwarte lijn heeft twee hoofdpersonages. Marc Dupeyrat is een journalist die sinds de zelfmoord van zijn jeugdvriend en de gruwelijke moord op zijn verloofde, bezeten is door misdaad en dood. Als verslaggever van gerechtszaken probeert hij het brein van criminelen te doorgronden. Tevergeefs, tot Jacques Reverdi zich aandient. Deze voormalig olympisch kampioen apneu-duiken (= duiken zonder zuurstof) leefde jaren in het Verre Oosten als een beminnelijk Fransman, maar is nu op heterdaad betrapt terwijl hij een jonge vrouw vermoordde. Dupeyrat weet dat Reverdi geen interviews toestaat, daarom probeert hij contact te leggen via e-mail. Hij doet zich voor als Elisabeth Bremen, een naïeve psychologiestudente die een werkstuk wil schrijven over het brein van een moordenaar. Reverdi hapt toe, want dit roofdier heeft wel zin in een spelletje. Via mail geeft hij Elisabeth/Marc tips die haar/hem op weg zetten van zijn daden en motieven. Marc reist zowat het hele Verre Oosten af in een poging Reverdi’s raadsels te ontcijferen. Tegelijkertijd bouwt Reverdi in de gevangenis een stevige reputatie op. De apotheose vormt de ontmoeting tussen de twee hoofdpersonages, waarbij de motieven van Reverdi haarfijn door de master himself geëxpliqueerd worden. Aan de lezer om te oordelen over de geloofwaardigheid en originaliteit ervan.
Conclusie: het vakmanschap van Grangé zorgde voor een goed boek, alleen bleek uit Het wolvenrijk dat hij veel beter kan.