Compleet en levensecht

De dag waarop je achttien wordt, is een speciale dag. Je kindertijd is voorbij en je belandt willens nillens in de volwassenheid. Keuzes in die periode gemaakt, draag je de rest van je leven mee. Precies daarvan stelt Leonard Peacock zich niet al te veel voor. Het is zijn achttiende verjaardag en hij heeft beslist dat hij niet ouder wordt dan vandaag. Nu zijn er vier mensen die veel voor hem betekenen en die hij niet wil opzadelen met een schuldgevoel over zijn zelfmoord. Daarom zoekt hij hen vandaag op met een cadeautje. Morgen begrijpen ze dan vast dat hij hen niks kwalijk neemt. Helemaal anders staat hij tegenover zijn voormalige vriend. Die heeft Leonards leven de laatste jaren dermate verpest, dat hij hem wil vermoorden voor hij zichzelf een kogel door het hoofd jaagt.  

Gefeliciteerd, Leonard Peacock beslaat precies één dag. We leren Leonard Peacock kennen aan een ontbijt met havermoutpap en hij komt vrijwel meteen over als een raar kereltje. Hij is erg geïntrigeerd door zijn leraar Holocaust, Herr Silverman, omdat die altijd, zomer en winter, zijn armen bedekt. Verder vindt hij het leuk om een zwart begrafenispak aan te trekken, en zich dan, met een diplomatenkoffertje onder de arm, te oefenen in het volwassen-zijn. Daartoe gaat hij naar het metrostation waar hij zich naadloos aansluit bij andere zwarte pakken op weg naar hun werk. Deprimerend!  

Leonard voelt zich een buitenstaander, thuis en op school. Als hij kijkt wat het volwassen leven te bieden heeft, kan hij zich niet inbeelden dat hij daarin ooit zijn draai zou vinden. Met andere woorden: Leonard Peacock is een puber die flink worstelt met zichzelf en zijn plaats in de wereld.  

Nu zijn er een paar mensen bij wie hij zichzelf mag zijn en in wiens buurt hij zich ontpopt tot een gevoelige, intelligente en humoristische jongen. Als eerste is er buurman Walt die slecht ter been is en zijn dagen slijt met het herbekijken van films met Humphrey Bogart. Leonard kijkt gezellig mee en als conversatie herkauwen ze hele lappen filmscenario. Dan is er Baback, door Leonard ‘mijn vriend’ genoemd. Baback groeide uit van een klein, bang Iraans joch tot een stevige vioolvirtuoos. Babacks muziek brengt Leonard in hogere sferen, maar tegelijk voelt hij dat Baback niet echt met hem bevriend wil zijn. Zijn leraar Herr Silverman is een lichtend voorbeeld. Het is iemand die met passie voor de klas staat en die beseft dat mensen tegelijkertijd mens en monster kunnen zijn. Maar waarom zou hij toch altijd zijn armen bedekken? Een laatste belangrijk iemand is Lauren Rose, een meisje met een kattensnoetje, die wekelijks ‘De weg, de waarheid en het licht!’ aan de man probeert te brengen. Haar papa is dominee bij de Christelijke Gemeente van Jehova’s Getuigen maar als het ernaar uitziet dat Leonard Jezus nooit in zijn hart zal kunnen sluiten zoals Lauren Rose dat doet, weet hij dat hij nooit een relatie met haar zal hebben. Desondanks vindt hij haar aandoenlijk volhardend en bovendien is ze lief, dus net als buurman Walt, vriend Baback en Herr Silverman krijgt ze vandaag een cadeautje.  

Gefeliciteerd, Leonard Peacock begint bijna als een dagboek van een verwarde puber. Al snel ontrolt zich via beschrijvingen van de dag, flashbacks, voetnoten en brieven uit de toekomst de ware Leonard Peacock. Er ontstaat ook een beeld van de mensen die hem omringen. De manieren waarop ze reageren, signalen wel of niet oppikken, stug bij hun eigen denkbeeld blijven of ook verder kijken dan hun neus lang is, maken dit boek levensecht en compleet. De lichte thrillerelementen – vermoordt Leonard zijn vriend en zichzelf en komen we te weten wat Herr Silverman onder zijn mouwen verbergt? – en het voortrazen van de dag, zorgen voor geboeid verder lezen. Je gaat Leonard Peacock - het personage, het boek en zijn schrijver Matthew Quick - almaar meer waarderen. Ondanks Leonards eigenaardige trekjes voel je dat hij zijn plaats in de wereld wel gaat vinden. Hopelijk komt hij zelf ook, en op tijd, tot dat besef.