Lezersrecensie
Liefde is, samen een tuin maken.
Dit boek mocht ik vooruit lezen voor mijn lokale readshop.
Joseph en Evelyn besluiten samen uit het leven te stappen, nadat bij Evelyn progressieve Parkinson is vastgesteld. Ze nemen een jaar de tijd om nog herinneringen op te halen en nieuwe herinneringen te maken voor hun kinderen en kleinkinderen.
“De dagen dat ik je liefhad” is een superontroerende debuutroman door Amy Neff, uitgegeven door HarperCollins. De roman is uit het Engels vertaald door Angela Knotter. De originele titel is: The days I loved you most. De Engelse titel van het boek dekt de lading net een tikje beter dan de vereenvoudigde Nederlandse vertaling. In het boek wordt op een meeslepende manier beschreven hoeveel Joseph en Evelyn van elkaar houden, maar ook, wanneer ze minder van elkaar houden.
De verschillende manieren waarop de gezinsleden met de beslissing van Joseph en Evelyn omgaan en hoe ze de impact van die beslissing gedurende dat laatste jaar een plaatsje leren geven, wordt op een indringende maar niet shockerende manier weergegeven.
Op de kaft zie je een geschilderd zeegezicht, waar twee mensen gearmd op het strand staan. Het strand en de zee beslaan ongeveer een derde van de tekening, de rest is de lucht. Deze kaft past heel mooi bij het verhaal, dat zich hoofdzakelijk afspeelt in het huis van Joseph en Evelyn, dat vlakbij het strand ligt.
In het boek lees je niet alleen afwisselend vanuit het perspectief van Joseph en Evelyn, maar ook vanuit het perspectief van hun kinderen, Jane, Thomas en Violet. De perspectiefwisselingen worden duidelijk aangegeven doordat de naam van degene met het perspectief aan het begin van het hoofdstuk staat. Door de perspectiefwisselingen worden de worstelingen met de beslissingen vanuit verschillende kanten belicht, zonder er een oordeel aan te hangen.
Het verhaal springt ook op en neer door de tijd, naar oude herinneringen en nieuw gemaakte herinneringen. Doordat er een duidelijke structuur in zit, voor de oude herinneringen de chronologie van het huwelijk en voor de nieuwe herinneringen de chronologie in het laatste jaar, blijft het toch duidelijk wat er allemaal gebeurt en gebeurd is.
Een mooi fragment:
“’Het gaat niet alleen om de gelukkigste dagen, al horen die er ook bij. (…) Het gaat ook om de moeilijkste dagen. De dagen dat ik het niet meer wist, de dagen dat ik dacht dat ik je kwijt was. Wanneer alles instortte maar ik alleen jou nodig had. (…) Dat zijn de dagen dat ik het meest van je hield.’”
Kortom: Een hele mooie ontroerende roman over het duivelse dilemma, kiezen tussen een langer leven of een kwalitatief beter leven en hoe deze keuze een gezin kan ontwrichten. Maar ook over liefde en de kracht van familiebanden, die alles, zelfs zo’n duivels dilemma, kan overwinnen. Ik heb bij bijna elke pagina gehuild .
Joseph en Evelyn besluiten samen uit het leven te stappen, nadat bij Evelyn progressieve Parkinson is vastgesteld. Ze nemen een jaar de tijd om nog herinneringen op te halen en nieuwe herinneringen te maken voor hun kinderen en kleinkinderen.
“De dagen dat ik je liefhad” is een superontroerende debuutroman door Amy Neff, uitgegeven door HarperCollins. De roman is uit het Engels vertaald door Angela Knotter. De originele titel is: The days I loved you most. De Engelse titel van het boek dekt de lading net een tikje beter dan de vereenvoudigde Nederlandse vertaling. In het boek wordt op een meeslepende manier beschreven hoeveel Joseph en Evelyn van elkaar houden, maar ook, wanneer ze minder van elkaar houden.
De verschillende manieren waarop de gezinsleden met de beslissing van Joseph en Evelyn omgaan en hoe ze de impact van die beslissing gedurende dat laatste jaar een plaatsje leren geven, wordt op een indringende maar niet shockerende manier weergegeven.
Op de kaft zie je een geschilderd zeegezicht, waar twee mensen gearmd op het strand staan. Het strand en de zee beslaan ongeveer een derde van de tekening, de rest is de lucht. Deze kaft past heel mooi bij het verhaal, dat zich hoofdzakelijk afspeelt in het huis van Joseph en Evelyn, dat vlakbij het strand ligt.
In het boek lees je niet alleen afwisselend vanuit het perspectief van Joseph en Evelyn, maar ook vanuit het perspectief van hun kinderen, Jane, Thomas en Violet. De perspectiefwisselingen worden duidelijk aangegeven doordat de naam van degene met het perspectief aan het begin van het hoofdstuk staat. Door de perspectiefwisselingen worden de worstelingen met de beslissingen vanuit verschillende kanten belicht, zonder er een oordeel aan te hangen.
Het verhaal springt ook op en neer door de tijd, naar oude herinneringen en nieuw gemaakte herinneringen. Doordat er een duidelijke structuur in zit, voor de oude herinneringen de chronologie van het huwelijk en voor de nieuwe herinneringen de chronologie in het laatste jaar, blijft het toch duidelijk wat er allemaal gebeurt en gebeurd is.
Een mooi fragment:
“’Het gaat niet alleen om de gelukkigste dagen, al horen die er ook bij. (…) Het gaat ook om de moeilijkste dagen. De dagen dat ik het niet meer wist, de dagen dat ik dacht dat ik je kwijt was. Wanneer alles instortte maar ik alleen jou nodig had. (…) Dat zijn de dagen dat ik het meest van je hield.’”
Kortom: Een hele mooie ontroerende roman over het duivelse dilemma, kiezen tussen een langer leven of een kwalitatief beter leven en hoe deze keuze een gezin kan ontwrichten. Maar ook over liefde en de kracht van familiebanden, die alles, zelfs zo’n duivels dilemma, kan overwinnen. Ik heb bij bijna elke pagina gehuild .
1
Reageer op deze recensie