Lezersrecensie
Een meesterlijk staaltje 'show, don't tell. Het verhaal dat niet verteld wordt maar wel gevoeld.
Dit is het achtste deel in de Eddie Flynn-serie en is net als de voorgaande boeken, los te lezen. Van Steve Cavanagh heb ik in deze serie ook Dert13n gelezen. De serie wordt uitgegeven door Luitingh-Sijthoff.
Ruby Johnson woonde vroeger in een rijke straat. Tegenwoordig komt ze alleen als oppas/dienstmeisje bij haar voormalige buurtgenoten binnen. Iedereen vertrouwt haar, iedereen kent haar, maar niemand ziet haar. Ruby zelf ziet alles. Ze is zelfs getuige van een moord op een vrouw in deze straat. Ze belt anoniem de politie, maar beschuldigt haar eigen werkgever van de moord. Ook liegt ze over het moordwapen. Eddie Flynn en zijn team worden te hulp geroepen om de vals beschuldigde buurman te verdedigen. Dat wordt heel lastig, want al het bewijs en de anonieme tip wijzen hun cliënt als schuldige aan.
Waarom doet Ruby zo vreemd? Had haar oma gelijk? Is er ‘iets mis met Ruby’. In het boek wordt diverse keren herhaald dat er ‘iets mis is met haar’. Die herhaling voelt overbodig, dat is wel duidelijk. De meeste mensen krijgen geen instructies van een schilderij. Dat zinnetje eenmalig als constatering van haar oma is genoeg. Of is die herhaling toch nodig? Gedraagt Ruby zich zo vreemd omdat er ‘iets mis is met haar’ of gedraagt ze zich op deze manier omdat zij altijd heeft gehoord dat er ‘iets mis is met haar’?
Het gegeven dat Ruby de zaken verdraait heeft, maakt het in het begin wat verwarrend om haar niet als dader te zien. De handelingen die ze doet, zouden in een ander boek handelingen zijn van de dader die de verdenking van zichzelf wil afschuiven. Die verwarring neemt later in het verhaal af. Ook het gegeven dat wij als lezer door Ruby meteen in het begin al twee verdachten op een presenteerblaadje aangeboden krijgen, waarvan er één de daadwerkelijke dader is, voelt vreemd. Waarom twee? Ze weet wie het is. Waarom zo ingewikkeld?
Desalniettemin is het een spannend boek, met twee hoofdverhaallijnen die door elkaar heen lopen. Eigenlijk loopt er door het hele boek nog een extra derde verhaallijn. Het onvertelde verhaal over de drijfveer van Ruby. Door het hele boek heen zitten er aanwijzingen in, maar die komen tussen de regels door bij je binnen, die worden niet expliciet benoemd. Tot het eind van het verhaal natuurlijk. Dan worden al haar vreemde handelingen nog bijna logisch. Een meesterlijk staaltje ‘Show, don’t tell’.
Kortom: Een onthutsende thriller vol onverwachte wendingen en waanzinnige acties die pas enigszins begrijpelijk worden wanneer je het hele plaatje ziet.
Ruby Johnson woonde vroeger in een rijke straat. Tegenwoordig komt ze alleen als oppas/dienstmeisje bij haar voormalige buurtgenoten binnen. Iedereen vertrouwt haar, iedereen kent haar, maar niemand ziet haar. Ruby zelf ziet alles. Ze is zelfs getuige van een moord op een vrouw in deze straat. Ze belt anoniem de politie, maar beschuldigt haar eigen werkgever van de moord. Ook liegt ze over het moordwapen. Eddie Flynn en zijn team worden te hulp geroepen om de vals beschuldigde buurman te verdedigen. Dat wordt heel lastig, want al het bewijs en de anonieme tip wijzen hun cliënt als schuldige aan.
Waarom doet Ruby zo vreemd? Had haar oma gelijk? Is er ‘iets mis met Ruby’. In het boek wordt diverse keren herhaald dat er ‘iets mis is met haar’. Die herhaling voelt overbodig, dat is wel duidelijk. De meeste mensen krijgen geen instructies van een schilderij. Dat zinnetje eenmalig als constatering van haar oma is genoeg. Of is die herhaling toch nodig? Gedraagt Ruby zich zo vreemd omdat er ‘iets mis is met haar’ of gedraagt ze zich op deze manier omdat zij altijd heeft gehoord dat er ‘iets mis is met haar’?
Het gegeven dat Ruby de zaken verdraait heeft, maakt het in het begin wat verwarrend om haar niet als dader te zien. De handelingen die ze doet, zouden in een ander boek handelingen zijn van de dader die de verdenking van zichzelf wil afschuiven. Die verwarring neemt later in het verhaal af. Ook het gegeven dat wij als lezer door Ruby meteen in het begin al twee verdachten op een presenteerblaadje aangeboden krijgen, waarvan er één de daadwerkelijke dader is, voelt vreemd. Waarom twee? Ze weet wie het is. Waarom zo ingewikkeld?
Desalniettemin is het een spannend boek, met twee hoofdverhaallijnen die door elkaar heen lopen. Eigenlijk loopt er door het hele boek nog een extra derde verhaallijn. Het onvertelde verhaal over de drijfveer van Ruby. Door het hele boek heen zitten er aanwijzingen in, maar die komen tussen de regels door bij je binnen, die worden niet expliciet benoemd. Tot het eind van het verhaal natuurlijk. Dan worden al haar vreemde handelingen nog bijna logisch. Een meesterlijk staaltje ‘Show, don’t tell’.
Kortom: Een onthutsende thriller vol onverwachte wendingen en waanzinnige acties die pas enigszins begrijpelijk worden wanneer je het hele plaatje ziet.
1
Reageer op deze recensie