Het blauwe uur.

In het Tate Modern museum in Londen wordt een kunstwerk van Vanessa Chapman tentoongesteld. Maar vlak na de opening van de expositie blijkt dat er in het kunstwerk een menselijk bot hangt. Op zich al genoeg reden tot ophef, maar als dan ook nog de vechtgenoot van de kunstenares al twintig jaar verdwenen is, wordt het helemaal een precaire kwestie.
Conservator James Becker reist af naar het getijde-eiland waar de waarheid gevonden moet worden. Een eiland dat alleen met eb bereikbaar is. Of te verlaten.
Het boek is uitgegeven door HarperCollins en uit het Engels vertaald door Henske Marsman. De originele titel is: The blue hour. De kaft heeft een opening, met een getekend raam ernaast, waardoor het net is alsof je door het raampje naar buiten kijkt. Erdoorheen zie je de zee. Dit is ook een geliefd uitzicht van Vanessa, die hier ook meerdere schilderijen vanuit dat punt van heeft gemaakt.
De roman ligt ergens tussen een thriller en een spannend boek in. Zeker geen thriller, maar wel met genoeg twists om er een thrillerachtig gevoel in te brengen.
Het verhaal is over diverse lijnen verdeeld, zoals de huidige tijd, waarin James onderzoek doet naar de nalatenschap van Vanessa en Grace die nalatenschap probeert te beschermen, afgewisseld met dagboekfragmenten van Vanessa. Deze manier van weergeven geeft steeds een beetje meer informatie, waardoor je langzaamaan een stapje dichterbij de oplossing komt. Heel langzaam. Zelfs wat traag.
Het is een originele insteek, lekker om te lezen maar niet een boek dat ik me lang blijf herinneren.
Kortom: Origineel, spannend maar geen thriller, een boek voor tussendoor.
Over de schrijfster: Paula Hawkins werkte als journalist toen zij debuteerde met Het meisje in de trein. Later schreef ze onder andere ook nog: In het water en Een langzaam smeulend vuur.