Een samengesteld gezin, met veel drama, maakt samen een bijzondere feelgood.

Via een winactie van Hebban mocht ik dit boek recenseren voor uitgeverij De Fontein, altijd plezierig. Het boek is door Anna Livestro vertaald uit het Engels. De originele titel luidt: We all Live here.
Wanneer ik het boek ontvang, vallen mij meteen de frisgekleurde kaft en de sprayed edges op. De naam van de schrijver en de titel van het boek worden geflankeerd door gewelfde takken met links kleine blauwe en groene blaadjes, en rechts kleine rode en oranje blaadjes, op een lichte achtergrond. De sprayed edges zijn in mintgroen. Sprayed edges zien er altijd mooi uit, maar het leest minder prettig. Zelfs wanneer je voor je gaat lezen de bladzijden als een stok kaarten door je handen laat gaan, blijven er altijd pagina’s aan elkaar plakken, die je voorzichtig van elkaar moet halen. Dit haalt mij regelmatig uit het verhaal. Het papier van de pagina’s voelt in eerste instantie wat oud aan, maar de opmerking in de colofon dat er voor de papieren versie van het boek papier gebruikt is waarvoor met zekerheid geen bos vernietigd is, maakt dat ik me heel duurzaam en goed bezig voor het milieu voel.
Jojo Moyes heeft al vele boeken geschreven, waaronder: In haar schoenen, Voor mij en Suzanna’s wereld. Deze schrijfster was mij nog onbekend, maar na het lezen van dit boek wil ik meer van haar werk lezen.
Het verhaal gaat over Lila, die na de plotselinge dood van haar moeder haar stiefvader Bill in huis neemt. Samen met haar dochters Celie en Violet proberen zij met z’n vieren de draad van het leven weer op te pakken, wat moeizaam gaat, omdat Lila en haar ex Dan nog niet zo lang uit elkaar zijn. Maar blijkbaar wel lang genoeg voor Dan om zijn nieuwe vriendin zwanger te maken. Tot overmaat van ramp is Lila schrijfster en had ze twee weken voor haar huwelijk op de klippen liep, een best-seller op de markt gebracht, waarin zij beschreef hoe je je huwelijk goed kunt houden. Alsof dat allemaal nog niet erg genoeg is, verschijnt na tientallen jaren van afwezigheid ineens haar echte vader Gene op de stoep. Bill en Gene kunnen elkaar niet luchten of zien en dat brengt de stemming in het samengestelde gezin niet op een hoogtepunt. Wanneer Lila dan ook nog verstrikt raakt in haar gevoelens voor maar liefst twee mannen die om haar heen fladderen, zijn de problemen bijna niet meer te overzien.
Hoewel bovenstaande verhaallijnen mij van tevoren een klucht-achtig gevoel gaven, bleek het boek hoofdzakelijk een serieuze ondertoon te hebben. Wel zeer regelmatig afgewisseld met luchtige momenten, waardoor het geheel toch een verfrissend beeld brengt van een vrouw met heel veel ballen in de lucht. Vooral de gesprekken met Eleanor, de vriendin van Lila, en de appcommunicatie van Celie met Martin, doorbreken op de juiste momenten de mineur van het verhaal.
De titel “Wij samen” vat de inhoud van het boek meteen ook goed samen. Wij samen staat voor elke relatie onderling in het boek, maar ook voor het bijzondere samengestelde gezin dat Lila met haar verwanten vormt, al dan niet door bloedbanden met elkaar verbonden. En ook met het nieuwe gezin van Dan zullen Lila en haar gezinsleden toch op een bepaalde manier “samen” verder moeten, hoe onmogelijk en vooral oneerlijk dat ook is.
Deze roman geeft een hele mooie inkijk in de kracht van familiebanden, het mogelijke effect van heftige gebeurtenissen in je jeugd op je volwassen leven en hoe datgene wat je al je hele leven als de waarheid hebt gezien, soms toch anders blijkt te zijn dan je altijd dacht.
Kortom: Alle drama bij elkaar maakt het boek bijna tot een zware drie soorten chocoladetaart, maar door de eveneens grote hoeveelheid geluksmomenten blijkt het geheel toch een heerlijk luchtige feelgoodbavarois. Doe mij nog maar zo’n stukje.