Lezersrecensie
Een eerlijke kijk in de spiegel van de geschiedenis van de Belgische kolonie Congo
Christian Meadow weet met Het zwarte verdriet een indrukwekkende inkijk te geven in de jaren dat Congo een kolonie van België was.
Het verhaal draait om een Belgisch gezin dat op aandringen van vader Albert (naam niet willekeurig gekozen?) de stap maakt naar de Kongo.
Tot verbijstering van hem en zijn dochter Lieve gaat het er heel anders aan toe dan zij vooraf in hun dromen hadden bedacht. De zwarte wordt zwaar onderdrukt door de blanke Belg. Moeder Maria wil maar één ding en dat is rijkdom en begeerd worden.
Albert weet met zijn dochter Lieve als rechterhand direct de toon te zetten en de inheemse bevolking in zijn gewest meer rechten te geven ondanks het zware werk dat door hen verzet moet worden. Maar houdt zijn aanpak stand in de harde wereld van de heersende macht?
Christian verrast mij met een mooie schrijfstijl met veelvuldig gebruik van woorden die je niet al te vaak leest. En zinnen die soms doorweven zijn van Vlaamse en Franse woorden (worden vertaald). Dit zorgt er voor dat ik me nog meer kan inleven in de wereld van de Vlaming en Walloniër. De hoofdstukken beginnen steevast met een prachtige quote zoals die van Leonardo da Vinci: “De dieren lijden en hun gejammer vervult de lucht. De bossen vallen ten prooi aan vernietiging. De bergen worden opengescheurd voor de metalen die in hun aderen groeien. En de mens looft en prijst degenen die aan de natuur en aan de mensheid de grootste schade berokkenen”.
Ik heb enorm genoten van het boek te meer daar ik er van heb kunnen leren over de geschiedenis van Belgisch Congo en hoe dat geweest moet zijn vanuit de ogen van de kolonist. Het bleef me wel bezig houden of er ook aandacht zou zijn voor de ervaring vanuit de inheemse bevolking. En dat is zeker goed gelukt.
In de epiloog doet Christian nog een duit in het zakje als het gaat om zelfreflectie en reflectie op de Belgische bezetter. Indrukwekkende afsluiting!
Ondanks zijn bescheiden toon als schrijver,zorgt dit boek naar leeshonger voor zijn oeuvre.
Dank dat ik het mocht lezen in ruil voor een eerlijke recensie.
Het verhaal draait om een Belgisch gezin dat op aandringen van vader Albert (naam niet willekeurig gekozen?) de stap maakt naar de Kongo.
Tot verbijstering van hem en zijn dochter Lieve gaat het er heel anders aan toe dan zij vooraf in hun dromen hadden bedacht. De zwarte wordt zwaar onderdrukt door de blanke Belg. Moeder Maria wil maar één ding en dat is rijkdom en begeerd worden.
Albert weet met zijn dochter Lieve als rechterhand direct de toon te zetten en de inheemse bevolking in zijn gewest meer rechten te geven ondanks het zware werk dat door hen verzet moet worden. Maar houdt zijn aanpak stand in de harde wereld van de heersende macht?
Christian verrast mij met een mooie schrijfstijl met veelvuldig gebruik van woorden die je niet al te vaak leest. En zinnen die soms doorweven zijn van Vlaamse en Franse woorden (worden vertaald). Dit zorgt er voor dat ik me nog meer kan inleven in de wereld van de Vlaming en Walloniër. De hoofdstukken beginnen steevast met een prachtige quote zoals die van Leonardo da Vinci: “De dieren lijden en hun gejammer vervult de lucht. De bossen vallen ten prooi aan vernietiging. De bergen worden opengescheurd voor de metalen die in hun aderen groeien. En de mens looft en prijst degenen die aan de natuur en aan de mensheid de grootste schade berokkenen”.
Ik heb enorm genoten van het boek te meer daar ik er van heb kunnen leren over de geschiedenis van Belgisch Congo en hoe dat geweest moet zijn vanuit de ogen van de kolonist. Het bleef me wel bezig houden of er ook aandacht zou zijn voor de ervaring vanuit de inheemse bevolking. En dat is zeker goed gelukt.
In de epiloog doet Christian nog een duit in het zakje als het gaat om zelfreflectie en reflectie op de Belgische bezetter. Indrukwekkende afsluiting!
Ondanks zijn bescheiden toon als schrijver,zorgt dit boek naar leeshonger voor zijn oeuvre.
Dank dat ik het mocht lezen in ruil voor een eerlijke recensie.
3
Reageer op deze recensie
Meer recensies van GerjoSchepers
Gesponsord
In Lijtje deelt Harmen van Straaten ontroerende en herkenbare verhalen over zijn dementerende moeder met zijn kenmerkende warmte, scherpzinnigheid en humor.
Een roman die bijna uit zijn voegen barst van emotie met een prachtige schrijfstijl en onvergetelijke personages, een verhaal dat je telkens weer zult willen herlezen.
Parijs 1942. Miri ontsnapt aan een razzia en komt terecht op het platteland. Op een nacht krijgt ze een gevaarlijke missie. Slaagt ze erin om zowel haar eigen leven als dat van anderen te redden?
