Lezersrecensie
Een roman vol herfst en levenskunst
Na al genoten te hebben van Oktoberlaan, was het nu tijd voor huis van de herfst.
Het was weer genieten!
Sandra verstaat de kunst me direct in het verhaal te trekken. En door de fijne manier van schrijven het in een ruk uit te laten lezen.
Lucia worstelt als alleenstaande vrouw met zoon Vito met haar leven in Venetië. Het kan niet meer verder daar en dus besluit ze terug te gaan naar het dorp waar ze is opgegroeid en bij haar moeder in te trekken. Haar autistische zoon en zijzelf bloeien op door de natuur van het platteland, de sociale contacten en door zingeving die terugkomt in hun leven.
Maar ja, hoe ga je door de angst heen die in je zit, denkt Lucia.
“Ik wil niet meer dat hij opgesloten zit tussen de muren van onze veilige haven. Ik moet hem beetje bij beetje meer loslaten.”
Beetje bij beetje lukt het haar zichzelf terug te vinden en haar moeder, zus, vrienden helpen haar erbij. En ook in het dorp zijn ze blij met hun nieuwe inwoners.
“Halverwege draai ik me om en kijk naar het dorp. Alles is hetzelfde, maar toch anders.”
En o ja als je nog niet van pompoenen hield, ga je het nu zeker doen. En de recepten op het eind gaan we zeker eens proberen.
Dank Sandra voor dit leesavontuur. Echt een prima boek dat past bij mijn motto “lezen maakt me positief gezonder”
“Alle seizoenen horen erbij. Het is de cyclus van het leven. Soms is loslaten en je overgeven aan de maand van je leven het beste wat je kunt doen. Ik doe dat in oktober. Loslaten, overgave, adem.”
Het was weer genieten!
Sandra verstaat de kunst me direct in het verhaal te trekken. En door de fijne manier van schrijven het in een ruk uit te laten lezen.
Lucia worstelt als alleenstaande vrouw met zoon Vito met haar leven in Venetië. Het kan niet meer verder daar en dus besluit ze terug te gaan naar het dorp waar ze is opgegroeid en bij haar moeder in te trekken. Haar autistische zoon en zijzelf bloeien op door de natuur van het platteland, de sociale contacten en door zingeving die terugkomt in hun leven.
Maar ja, hoe ga je door de angst heen die in je zit, denkt Lucia.
“Ik wil niet meer dat hij opgesloten zit tussen de muren van onze veilige haven. Ik moet hem beetje bij beetje meer loslaten.”
Beetje bij beetje lukt het haar zichzelf terug te vinden en haar moeder, zus, vrienden helpen haar erbij. En ook in het dorp zijn ze blij met hun nieuwe inwoners.
“Halverwege draai ik me om en kijk naar het dorp. Alles is hetzelfde, maar toch anders.”
En o ja als je nog niet van pompoenen hield, ga je het nu zeker doen. En de recepten op het eind gaan we zeker eens proberen.
Dank Sandra voor dit leesavontuur. Echt een prima boek dat past bij mijn motto “lezen maakt me positief gezonder”
“Alle seizoenen horen erbij. Het is de cyclus van het leven. Soms is loslaten en je overgeven aan de maand van je leven het beste wat je kunt doen. Ik doe dat in oktober. Loslaten, overgave, adem.”
1
Reageer op deze recensie