Literair genieten

Mijn kennismaking met het werk van Elizabeth Strout. En wat ben ik blij met het leesavontuur.

Met prachtige indringende ontroerende rake woorden en zinnen schetst ze het leven van Lucy. Haar relatie met haar ouders, broer en zus, haar eigen gezin en met de weinige vrienden die ze heeft. Over hoe het is om in armoede op te groeien.

Het gaat ook over jij in relatie tot de ander: “maar wanneer ik anderen zelfverzekerd over straat zie lopen, alsof ze geen greintje angst kennen, begrijp ik dat ik niet weet hoe anderen zijn. Veel in het leven lijkt pure speculatie.”

En over hoe Lucy schrijft en zichzelf niet als schrijver kan zien. Al krijgt ze een schrijfcursus van een bekende auteur die haar wel stimuleert te schrijven en waarvan ze leert: “het is niet mijn taak om lezers het verschil bij te brengen tussen de stem van de verteller en de eigen mening van de schrijver.”

Triest om te lezen hoe een kind moet opgroeien zonder / met weinig ouderlijke liefde: mijn ouders moesten weinig hebben van gehuil en voor een kind dat huilt is het moeilijk ermee op te moeten houden terwijl ze weet dat alles nog erger wordt als ze er niet mee ophoudt.”

Een aanrader om te lezen en voor mij zeker niet het laatste boek van deze auteur.