Holy shit wat een indrukwekkend mooi boek over leven met een deadline

Al zoveel moois over dit boek gelezen dat ik heel blij was dat het klaar stond bij de bibliotheek.

Wat een mooie kaft en opmaak van de pagina’s, het verzacht direct het zware thema van het boek.

En dat weet Maren ook te doen in haar manier van schrijven. Lichter maken van iets dat zo zwaar en verdrietig is: de dood. Dus ja ik werd ook heel blij van het boek. Want hoe mooi is het als je in je laatste periode van het leven mensen om je heen hebt die je goed aanvoelen en met je omgaan op een manier die jij dan prettig vindt.

Enkele mooie zinnen uit het boek:

“Mijn broer vertelt en vertelt en vertelt. Hij haalt de Dood uit de kamer en zet hem op de gang, als een kleuter die straf heeft. Ik vind dat iedereen op zijn sterfbed een Mio verdient (de broer).”

“Het is dapper dat je toch nog een band met haar aangaat. Het is niets. Het is alles!”

“Ik zie dat pap in duizend onzichtbare stukjes breekt. Het liefst had ik hem ter plekke ingerold in bubbeltjesplastic. Heel veel lagen. Voor de zekerheid.”

Het was een prachtig leesavontuur dat ik iedereen ook gun.

Want wie leest het een goed verhaal!