Lezersrecensie
In de ban van...
In september 2016 verzonk ik helemaal in het zestiende-eeuwse Europa met Bloedbanden, het eerste deel van De Kronieken van Goud & Bloed, geschreven door H.P. Janssens.
In oktober 2017 ontving ik een recensie-exemplaar van Vrijbuiters, een lekker dik boek met een erg mooi vormgegeven cover.
Ik had veel zin om erin te beginnen, maar zag toch een beetje op tegen de dikte van het boek, daardoor duurde het tot januari voor ik erin begon. Maar aangezien ik tegelijkertijd in een aantal andere boeken bezig was, vlotte het niet zo erg.
Afgelopen weekend was ik er dan écht klaar voor en las ik Vrijbuiters in één ruk verder uit. Ik was helemaal in de ban van het verhaal.
Waar gaat het boek over:
De laatste datum die genoemd wordt in Bloedbanden is november 1565, Vrijbuiters begint in 1572.
In de tussenliggende jaren heeft Vasco Montalbán (31) een leven opgebouwd als lijfarts van de Orisini's in Rome en is Adrienne (13) uitgegroeid tot een verwende puber.
Adrienne zet het liefst alles naar haar hand en wanneer het haar te heet onder de voeten wordt, besluit ze er vandoor te gaan, Loïc meeslepend in haar avontuur.
Een avontuur dat de twee netjes opgevoede kinderen verandert in echte vrijbuiters.
Bisschop Sforza is nog steeds uit op het goud van de Visgoten; De medaillons van Adrienne, wraak en macht. Als hij er eenmaal achter is waar Adrienne zich bevindt, zal hij ervoor zorgen dat hij zo snel mogelijk in handen krijgt waar hij recht op denkt te hebben.
Intussen klimt hij langzaam omhoog op de politieke ladder en slaat zijn tentakels uit om zoveel mogelijk van alles op de hoogte te blijven.
Recensie:
Vrijbuiters is een boek waar je je aandacht goed bij moet houden. Niet alleen door de vele (historische) feiten die genoemd worden, maar ook door de opbouw. Op een gegeven moment wordt het verhaal vanuit drie oogpunten besproken. Die punten lopen qua tijdsbestek niet helemaal synchroon.
Het gehele verhaal heeft een looptijd van ongeveer 10 jaar en speelt zich grotendeels af in Italië (Rome, Venetië) en op de Middellandse Zee. Er komen dan ook regelmatig Italiaanse woorden en uitdrukkingen voorbij.
De wereld waarin het verhaal zich afspeelt, wordt heel realistisch omschreven. Door alle feiten die door het fictieve verhaal heen lopen voelt het complete plaatje heel realistisch aan. Net als in Bloedbanden zou het hele verhaal zomaar echt gebeurd kunnen zijn.
Krijg je daar twijfels over, dan drukt Janssens je naderhand wel met je neus op de feiten:
"Tot slot nog iets over de personages die dit boek bevolken. Vasco en Adrienne, Orlando en Gabrielle, Rodolfo, Casimir en Stephanus Sforza zijn zeer reëel in mijn hoofd, maar hebben nooit werkelijk bestaan."
Nou, in mijn hoofd zijn ze ook heel reëel!
Ik moet eerlijk zeggen dat ik sommige feiten redelijk snel aan me voorbij liet gaan. Al die familiebanden en afstammelingen van pausen en dergelijke. Ik wist van tevoren dat ik ze sowieso niet allemaal zou onthouden. Ik wilde liever weten hoe het verhaal verder zou gaan.
Wat heel handig is, is dat er achterin het boek een lijst zit 'Voor wie er meer over wil weten'. Alle feiten en uitdrukkingen op een rijtje. Dat heb ik naderhand dan weer wél heel uitvoerig gelezen.
De personages in het boek worden zowel qua uiterlijk als karakter uitvoerig beschreven, zodat je ze in die 500+ bladzijden echt leert kennen.
Hoofdpersoon Adrienne maakt een enorme groei door nadat ze aan het begin van het boek start als vervelende puber. Ze kijkt zelf regelmatig terug naar zichzelf en hoe ze was en is zich erg bewust van hoe ze veranderd is in de loop der jaren.
Loïc groeit van onbeduidend jongetje aan het begin van het verhaal uit tot een belangrijk en sterk (en leuk!) personage.
Gelukkig blijf je door het boek heen ook op de hoogte van de hoofdpersonen van Bloedbanden. (Vasco, Gabrielle, de Orisini's e.a.)
Als deel drie er al zou zijn, zou ik die moeiteloos (en heel graag!) achter Vrijbuiters aan lezen. Helaas moet daarvoor nog gewacht worden tot dit najaar. Can't wait!
http://leesdan.blogspot.nl/2018/02/vrijbuiters-de-kronieken-van-goud-bloed.html
In oktober 2017 ontving ik een recensie-exemplaar van Vrijbuiters, een lekker dik boek met een erg mooi vormgegeven cover.
Ik had veel zin om erin te beginnen, maar zag toch een beetje op tegen de dikte van het boek, daardoor duurde het tot januari voor ik erin begon. Maar aangezien ik tegelijkertijd in een aantal andere boeken bezig was, vlotte het niet zo erg.
Afgelopen weekend was ik er dan écht klaar voor en las ik Vrijbuiters in één ruk verder uit. Ik was helemaal in de ban van het verhaal.
Waar gaat het boek over:
De laatste datum die genoemd wordt in Bloedbanden is november 1565, Vrijbuiters begint in 1572.
In de tussenliggende jaren heeft Vasco Montalbán (31) een leven opgebouwd als lijfarts van de Orisini's in Rome en is Adrienne (13) uitgegroeid tot een verwende puber.
Adrienne zet het liefst alles naar haar hand en wanneer het haar te heet onder de voeten wordt, besluit ze er vandoor te gaan, Loïc meeslepend in haar avontuur.
Een avontuur dat de twee netjes opgevoede kinderen verandert in echte vrijbuiters.
Bisschop Sforza is nog steeds uit op het goud van de Visgoten; De medaillons van Adrienne, wraak en macht. Als hij er eenmaal achter is waar Adrienne zich bevindt, zal hij ervoor zorgen dat hij zo snel mogelijk in handen krijgt waar hij recht op denkt te hebben.
Intussen klimt hij langzaam omhoog op de politieke ladder en slaat zijn tentakels uit om zoveel mogelijk van alles op de hoogte te blijven.
Recensie:
Vrijbuiters is een boek waar je je aandacht goed bij moet houden. Niet alleen door de vele (historische) feiten die genoemd worden, maar ook door de opbouw. Op een gegeven moment wordt het verhaal vanuit drie oogpunten besproken. Die punten lopen qua tijdsbestek niet helemaal synchroon.
Het gehele verhaal heeft een looptijd van ongeveer 10 jaar en speelt zich grotendeels af in Italië (Rome, Venetië) en op de Middellandse Zee. Er komen dan ook regelmatig Italiaanse woorden en uitdrukkingen voorbij.
De wereld waarin het verhaal zich afspeelt, wordt heel realistisch omschreven. Door alle feiten die door het fictieve verhaal heen lopen voelt het complete plaatje heel realistisch aan. Net als in Bloedbanden zou het hele verhaal zomaar echt gebeurd kunnen zijn.
Krijg je daar twijfels over, dan drukt Janssens je naderhand wel met je neus op de feiten:
"Tot slot nog iets over de personages die dit boek bevolken. Vasco en Adrienne, Orlando en Gabrielle, Rodolfo, Casimir en Stephanus Sforza zijn zeer reëel in mijn hoofd, maar hebben nooit werkelijk bestaan."
Nou, in mijn hoofd zijn ze ook heel reëel!
Ik moet eerlijk zeggen dat ik sommige feiten redelijk snel aan me voorbij liet gaan. Al die familiebanden en afstammelingen van pausen en dergelijke. Ik wist van tevoren dat ik ze sowieso niet allemaal zou onthouden. Ik wilde liever weten hoe het verhaal verder zou gaan.
Wat heel handig is, is dat er achterin het boek een lijst zit 'Voor wie er meer over wil weten'. Alle feiten en uitdrukkingen op een rijtje. Dat heb ik naderhand dan weer wél heel uitvoerig gelezen.
De personages in het boek worden zowel qua uiterlijk als karakter uitvoerig beschreven, zodat je ze in die 500+ bladzijden echt leert kennen.
Hoofdpersoon Adrienne maakt een enorme groei door nadat ze aan het begin van het boek start als vervelende puber. Ze kijkt zelf regelmatig terug naar zichzelf en hoe ze was en is zich erg bewust van hoe ze veranderd is in de loop der jaren.
Loïc groeit van onbeduidend jongetje aan het begin van het verhaal uit tot een belangrijk en sterk (en leuk!) personage.
Gelukkig blijf je door het boek heen ook op de hoogte van de hoofdpersonen van Bloedbanden. (Vasco, Gabrielle, de Orisini's e.a.)
Als deel drie er al zou zijn, zou ik die moeiteloos (en heel graag!) achter Vrijbuiters aan lezen. Helaas moet daarvoor nog gewacht worden tot dit najaar. Can't wait!
http://leesdan.blogspot.nl/2018/02/vrijbuiters-de-kronieken-van-goud-bloed.html
1
1
Reageer op deze recensie