Wantrouwen en sentimentaliteit

Een oude partizaan uit Calabrië reist met zijn zoon naar Milaan voor medische onderzoeken, waarschijnlijk om te sterven, omdat de ziekte waaraan hij lijdt te ver gevorderd is. Zijn enige doel in het leven is nog zijn rivaal, die een collaborateur van de Duitsers in het dorp was, te overleven. Hij haat de grote stad en heeft een hekel aan zijn schoondochter. Zijn pasgeboren kleinzoon zal hij voor de eerste keer zien.
Onderweg in een museum in Rome ziet hij een Etruskische sarcofaag met een beeldenpaar van een man en een vrouw. Ze stralen sereniteit uit en harmonie in elkaars aanwezigheid. Dat is een raadsel voor hem, want zijn relaties met vrouwen waren turbulent, en getuigden ook, van wat men in onze contreien in deze tijd, toxische mannelijkheid noemt. Hij begreep de vrouwen in zijn leven niet. Ze konden van hem passie verwachten in het beste geval, maar geen liefde.
Zijn kleinzoon roept in hem een grote vertedering op. Dat contrasteert met zijn herinneringen aan de oorlog die in zijn hoofd nooit is gestopt. 
Dankzij zijn kleinzoon die hij aanbidt en een toevallige ontmoeting met een vrouw, ook uit het zuiden van Italië afkomstig, een ultieme liefde, krijgt hij meer inzicht in zichzelf en ontdekt zijn vrouwelijke kant. (De hormoontherapie zat er vermoedelijk ook voor iets tussen.)
In het boek zijn het vooral de gedachten en ervaringen van de oude man die het verhaal drijven. De schrijver speelt met het contrast tussen de partizaan die zich thuis voelde in de bergen en de man die verloren loopt in de grote stad zonder horizon. Een man die wantrouwig de onderzoeken ondergaat en alleen partijgenoten van vroeger echt vertrouwd. Er is het contrast met de vertedering die de grootvader voelt voor zijn kleinzoon en de stugheid waarmee hij de wereld tegemoet treedt. Deze tegenstelling voelt soms geforceerd aan en verdrinkt af en toe in sentimentaliteit.