Warm en koud blazen

In Spanje zorgde het boek van Ana Iris Simón voor de nodige ophef. Die ontstond toen Abascal, leider van het extreemrechtse VOX, haar boek prees. De controverse heeft ze dus niet zelf gezocht. Die heeft haar overvallen, maar het is ook geen toeval dat Abascal met het boek stond te zwaaien.
Europa is als smeltkroes geen zegen voor Spanje en Erasmusstudenten zijn promiscue leuteraars, vertelt de schrijfster in het eerste hoofdstuk. Nadien relativeert ze dat wel, maar het blijft als een schaduw over het boek hangen.
Het boek is een vrijwel kritiekloze nostalgiereis naar het platteland en het plattelandsleven van haar jeugd en van haar ouders. De meeste verhalen die ze hierover vertelt overstijgen de anekdotiek niet. Leuk om ze bij een familiereünie op te halen, maar irrelevant voor de rest van de wereld. Haar lofzang op het Spaanse platteland van weleer contrasteert met de ontvolking die dat platteland al vele decennia treft. De warrige stijl van de schrijfster en de structuur van het boek dragen niet bij tot een helder verhaal. Het is een soort familiekroniek die, ondanks de twee zeer verschillende takken die de familie rijk is en elk an sich interessant zijn, geen beklijvende indruk nalaat.