Esoterie en nuchter denk- en speurwerk

De titel van de nieuwste thriller van Ruth Ware, De dood van mevrouw Westaway, líjkt in eerste instantie een beetje typisch. Een tikje ouderwets misschien, zelfs wat nietszeggend. Dat laatste klopt in ieder geval niet. Wie het boek gelezen heeft en er nogmaals even bij stilstaat, beseft dat de titel maar liefst vier keer op de dood slaat. “What’s in a name?”, merkte Shakespeare ooit al op. Wel, in deze thriller: álles.  

De jonge ‘Hal’ (voluit: Harriet) Westaway geeft gehoor aan de uitnodiging voor de voorlezing van het testament van een vrouw van wie ze weet dat het ondanks de achternaam die ze delen geen familie was. Ze gaat de familie wijs maken dat zij hun onbekende nichtje is, in de hoop een leuke geldsom uit de erfenis te slepen. Geen moeite voor Hal, gewend als ze eraan is mensen met haar tarotkaarten een toekomst voor te leggen die ze graag willen horen. Keihard bedrog, ja. Maar hoe slecht is Hal als mens, als ze -met de schuldeisers hijgend in haar nek - de buitengewoon royale fooi van een klant zonder veel overwegingen schenkt aan het goede doel dat zij en haar overleden moeder traditiegetrouw altijd steunden?  

Eenmaal aangekomen op Trepassen House heeft Hal bovendien algauw spijt als haren op haar hoofd. De dood van mevrouw Westaway had werkelijk een ouderwets sprookje van Charles Dickens kunnen zijn, ware het niet dat af en toe iemand zijn of haar mobiele telefoon er bij pakt. Het vervallen, spookachtige landhuis, waar Hal slaapt in een ijskoude torenkamer met een deur die alleen van buitenaf op slot kan. Het plaatje van de rijke, welgemanierde familie Westaway die zo bedrieglijk geborgen lijkt met de dreiging van de wraaklustige woekeraars op de achtergrond. De overleden mevrouw Westaway die een wrede moeder blijkt te zijn geweest en een bejaarde huishoudster die een overtuigende rol als boze heks neerzet.  

Met Hals komst op Trepassen House resulteert het aanvankelijk vrij onschadelijke bedrog van lieverlee in mysteries en zelfs doodslag. De overleden mevrouw Westaway lijkt met haar schokkende testament dat de gemoederen hoog doet oplopen een bedoeling te hebben gehad, maar welke? Iemand wil overduidelijk niet dat dat aan licht komt, maar dan is het voor Hal al te laat om zich aan dit gevaar te onttrekken. Bovendien is ze tegen die tijd vast besloten het raadsel, het ware raadsel, op te lossen.  

Met zijn stemmige setting en met tarot als leidraad is de kans dat De dood van mevrouw Westaway als een wat gezapige en zweverige thriller uitpakt reëel. Ruth Ware zorgt ervoor dat het verhaal nergens te ver gaat voor ‘de nuchtere lezer’. Sterker nog, ze prikt een eventueel taboe rond het leggen van tarotkaarten door. Het leggen van tarotkaarten is immers niets meer dan het interpreteren van symbolen, die leiden tot inzichten die iemands toekomst zouden kunnen beïnvloeden. Voor Hal is het een middel om haar hoofd er bij te houden en een weg te vinden in haar gevoelens en verwarring, haar te helpen bij het zetten van concrete stappen. Te midden van het mooi opgebouwde decor en de gecreëerde sfeer zijn de ontknoping en afloop misschien stiekem een klein beetje een anticlimax. Ietwat té nuchter: een weinig opgesmukt einde, zonder veel decorum daar waar een onthulling ‘op zijn Agatha Christies’ helemaal niet misstaan had. Al met al is De dood van mevrouw Westaway een aangenaam sfeervol familiedrama, waarin esoterische mysterie en nuchter denk- en speurwerk overtuigend goed samenvallen.