Flauwe hints vallen in het niet of blijken losse rafels

Sinds 2010 levert thrillerschrijfster Patricia Snel netjes elk jaar een thriller af en dat maakt haar nieuwste, De jacht, de vierde. De Nederlandse (1967) is al een paar jaar woonachtig te Singapore en reisde daarvoor lange tijd door Amerika en Afrika. Logisch dan ook dat dit boek zich opnieuw ver buiten de Nederlandse grenzen afspeelt.

De jacht  speelt zich af in Congo, een voormalige kolonie van België. In Congo ‘rommelt’ het al jaren, rebellie en corruptie binnen alle denkbare lagen van de bevolking zijn er strijk-en-zet. Als toerist ben je je leven daar niet zeker en heb je er weinig te zoeken. In De jacht  staat dat op het punt te veranderen. De huidige regering heeft de rebellen min of meer onder controle en wil toeristen gaan aantrekken om het land een economische boost te geven.
En dus reist journaliste Eva Sanders meteen af wanneer de reisglossy waar ze voor werkt een megagrote opdracht binnen weet te slepen: een speciale editie helemaal over Congo die toeristen lekker moet maken. Aanvankelijk lijkt Congo werkelijk een sprookjeswereld met alle natuurschoon en de verrassende luxe waarvan Eva mag proeven. Ze logeert bij de rijke, oud-koloniale familie van de fotograaf met wie ze samenwerkt en verkeert daar in de kringen van belangrijke bobo’s en de hoogste ambtsbekleders. Maar natuurlijk blijkt de corruptie niet zo maar te zijn uitgeroeid.
Veel hangt voor Congo af van een grote, symbolische ivoorverbranding. De verbranding van vijf ton ivoor moet het imago van het land wereldwijd opkrikken en - eerlijk gezegd nogal onwaarschijnlijk - de plaatselijke stropers op illegaal ivoor afschrikken. In de aanloop naar dit evenement wordt Eva benaderd door Wiek, dierenactivist en beheerder van een belangrijke dierenopvang. Hij waarschuwt haar voor alle schone schijn. Maar voor Wiek kan laten zien wat hij van journalistieke waarde voor haar beweert te hebben, verdwijnt hij spoorloos.
Eva’s ‘bubble’ is geknapt. Samen met Wieks broer Rik ontdekt ze dat Wiek getuige was van een georganiseerde slachtpartij op een meute olifanten en zo komt ze als journaliste in tergende gewetensnood. Hoe kan ze met die gruwelijke wetenschap Congo nog als ideaal paradijs afschilderen, hoe groot de commerciële belangen – niet in de laatste plaats voor de glossy en zijn adverteerders - ook zijn?

Patricia Snel slaagt er wonderwel in wat doorgaans een ver-van-mijn-bedshow lijkt voelbaar dichterbij te halen. Eva’s transformatie van naïeve, luxe globetrotter tot bevlogen, diehard wereldverbeteraar overtuigt. Zonder dat het er te dik bovenop ligt, zou de kilste lezer nog tot inkeer komen bij het lezen van alle onvoorstelbare wandaden die gepleegd worden in de Congolese natuur en beschaving.

Tegelijkertijd gaat er wel erg veel tijd en betrokkenheid zitten in alle politieke achtergronden, de koloniale geschiedenis, de rangen en standen in de maatschappij. Zelfs dé ideële oplossing van het stroperij-probleem wordt aangedragen. Informatieverstrekking die alle eventuele spanningselementen behoorlijk ondersneeuwt. Snel probeert met kleine middelen wel een mysterieuze sfeer te creëren, maar in het grote geheel vallen flauwe hints in het niet of blijken slechts losse rafels, zodat er van een bedreigende situatie lang nauwelijks sprake is. De grootste spanning zit hem nog in de druk van de rap naderende deadline van Eva’s steeds weer uitgestelde reportage.

Overigens maken de dertig pagina’s vol onstuimige actie tegen het eind van De jacht  wel wat goed. Tel daar de ontluikende romance tussen Rik en Eva bij op, samen met de onweerstaanbare couleur locale en niet te vergeten de schattige baby-olifantjes en dan weet je: dit is perfecte (vakantie)lectuur voor dames die een prikkelend maar niet té enerverend boek met het hart op de juiste plek willen lezen.