Til niet te zwaar aan de psychologische onderbouwing

De politiethriller De vergeten zusjes van de Deense voormalig journaliste Sara Blædel is het zevende deel uit de serie rond de nurkse rechercheur Louise Rick. In 2007 verscheen bij uitgeverij De Geus het tweede deel in Nederlandse vertaling (Chatprinses), maar daar bleef het bij. Nu neemt de uitgeverij de draad toch weer op. Hoewel de meeste voorgaande delen niet vertaald werden, kan De vergeten zusjes goed als een stand-alone gelezen worden. Het is een wat eigenaardige thriller vol uitersten, waarin Blædel er niet geheel in slaagt haar verhaal psychologisch zo sterk te onderbouwen als zij duidelijk probeert.

Een ogenschijnlijk pittoreske omgeving waar zich gruwelen blijken af te spelen — dat is iets wat Louise niet verbaast. Ze komt er zelf vandaan en is niet blij daar na twintig jaar voor het eerst weer terug te keren. Een vrouw is dood gevonden bij een idyllisch meer nabij Kopenhagen. Hoewel ze ‘gewoon’ lijkt te zijn gevallen levert haar dood wel een groot mysterie op, want wie was deze vrouw met dat afzichtelijke litteken in haar gezicht? Dit litteken leidt het spoor naar een dubieus zwakzinnigeninstituut uit het verleden. De identiteit van het slachtoffer wordt daar weliswaar achterhaald, maar dan begint de gruwel pas echt goed. Voor Louise het goed en wel beseft is ze opeens op zoek naar de ‘vergeten’ tweelingzus van de vrouw en wordt ze zo geconfronteerd met haar eigen verfoeide roots en krampachtig verdrongen verleden. Als klap op de vuurpijl begint iemand bij het meer ook nog vrouwen te verkrachten en te vermoorden, net als 20 jaar eerder gebeurde...

Als een lange rode draad slingert Louises geheimzinnige verleden zich door de politiezaak. Het is merkwaardig hoe vlak Louises angsten en beweegredenen bij nadere beschouwing blijven. Ze doet wel aan introspectie, maar pluist haar gevoelens niet diep (genoeg) uit. Ondanks duidelijke hints en kleine en grotere onthullingen onderweg naar de ontknoping, is de informatie die er uit af te leiden valt summier. Tegenstrijdig is het hier en daar ook, want gepreoccupeerd als Louise is door de voor haar wel erg persoonlijke omstandigheden is er genoeg ruimte voor meer triviale kopzorgen. Zoals het al dan niet bestaande rookprobleem van haar pleegzoon en, ook heel belangrijk: de aanschaf van een volkstuintje met tuinhuis. Als bruuske, wat contactgestoorde ‘loner’ waarvoor ze moet doorgaan is ze soms opvallend sociaal en belust op gezellig samenzijn. De aversie tegen haar nieuwe collega Eik slaat onverwacht en bijna terloops om in lust. En terwijl de horror het gewone alledaagse leven binnensijpelt, is daar nog het subplotje rond Louises vriendin Camilla die druk bezig is haar droomhuwelijk te realiseren. Een paar voorbeelden van (psychologische) logica die rammelt en de aannemelijkheid van het verhaal — toch al een heikel punt — nog eens extra op losse schroeven zet.

Die Eik is overigens een aangename aanwezigheid, al is die al evenmin stabiel. Een wat mysterieuze man, die slonzig en alcoholistisch aanmoddert met een groot verdriet, maar die met zijn scherp waarnemingsvermogen en charmant charisma iedereen voor zich weet te winnen. Dit nieuwe personage belooft wat. Hopelijk zal hij een grotere rol spelen in een volgend deel in deze serie. Eik is ook de enige man over wie Blædel zich positief uitlaat. De meeste mannen in het verhaal zijn slampampers, overwegend zwak en gemeen. Het boek zal de mannelijke lezer dan ook wellicht minder aanspreken.

Til je niet te zwaar aan de psychologische onderbouwing, dan is De vergeten zusjes prima tijdverdrijf. Een aangenaam, fantasierijk gruwelverhaal inclusief settings met een hoog decorgehalte als het sprookjesachtige meer en een medisch instituut ‘from hell ‘. Twee parallel lopende speurtochten die allebei dringend om een oplossing vragen en deze met een flinke spurt en een acute noodstop tenslotte ook vinden. Ideaal voor wie méér wil zoeken achter alledaagse façades.