Een licht maar lekker tussendoortje

Van de jonge, hippe Zweedse thrillerauteur Åsa Schwarz is onlangs Gebroken engel verschenen, het vervolg op De tweede zondvloed dat het eerste deel is van haar Nefilim-serie.

De eerlijkheid gebiedt mij als recensent te melden dat ik het eerste deel niet heb gelezen. Goed nieuws is dat het boek prima op zichzelf gelezen kan worden. Er is sprake van een afgesloten plot en het bevat genoeg informatie die van belang is om de doorlopende rode draad van de serie te kunnen volgen, overigens zonder een herhalingsoefening te vormen voor degenen die het eerste deel wél gelezen hebben.

De negentienjarige Nova neemt deel aan een project van milieuactivisten die op de Bijbelse berg Ararat een nieuwe ark bouwen als symbool van hoop voor de mensheid. Niet dat de rebelse, steenrijke halfwees erg religieus is, maar wel is ze - gezien de sektarische achtergrond van haar ouders - erg betrokken bij het milieu en de mens die zijn eigen ondergang delft. Wanneer zij in de ruïnestad Ani wordt neergeslagen en na een week uit coma ontwaakt, is haar Armeense minnaar op mysterieuze wijze verdwenen. Ervan overtuigd dat deze Benjamin ook is overvallen, gaat Nova samen met haar beste vriend Arvid koortsachtig naar hem op zoek. Op hun tocht door Zweden, Turkije en Armenië krijgt Nova niet alleen de nodige teleurstellingen te verwerken, ook wordt ze door haar gehate vader gedwongen tot bepaalde zelfinzichten. Die hebben alles te maken met de Nefilim-sekte, bestaande uit zogenaamde ‘gevallen engelen’ met bovennatuurlijke krachten.

Gebroken engel is een vlot geschreven, ongebruikelijke mix van een eco-thriller en een bovennatuurlijke thriller. Aangenaam spannend en mysterieus, meeslepend zonder veel pretentie. Bijbelse en politieke zaken - in beschreven oorden van oudsher heftig - komen in het boek terloops aan de orde, maar worden niet verklaard of uitgediept. Dat geldt ook voor de betrokkenheid bij het milieu. Hier en daar een bezorgde of corrigerende opmerking, daar blijft het bij.

Het verhaal concentreert zich vooral op de bijzondere Nova. Nova is een recalcitrante milieuactiviste die, compleet met dreads, tongpiercing en een veelbewogen jeugd met gestoorde ouders, bijvoorbeeld de Zweedse politie door middel van een steen door de ruit van controversiële informatie voorziet. Type Lisbeth Salander van Stieg Larsson, maar dan wel in een lightversie. Het kan aan de jonge leeftijd van Nova liggen dat het boek qua toon af en toe wel heel erg jong, luchtig en simpel klinkt. In zijn geheel neigt het boek naar het Young Adult genre, met bovendien een behoorlijk hoog chicklit gehalte (namelijk: de beste vriend is - help! - verliefd op haar, en wáárom kan ze zich alleen maar aanstellen in de buurt van Benjamin; beide gegevens overigens wél met functionele bedoeling). Ondanks deze wat meisjesachtige perikelen zullen er genoeg mannelijke lezers zijn die het verhaal prettig en onderhoudend kunnen vinden. Al met al een verantwoord licht maar lekker tussendoortje.