Fijne detective voor met de kat schoot

Aan alle lezende kattengekken: bezint, eer ge begint, want hier gaat hard tegen het poezelige hart geschopt worden… Zonder gekheid, Het Kattenpension, het zevende deel in de Bureau MaRit serie van Esther Vermeulen, is er waarschijnlijk júist een die kattenliefhebbers extra zal aanspreken.  

Het bewuste kattenpension in Rotterdam, eigenlijk een asiel dat “Happy Cat” heet, is jammer genoeg niet zo’n aangename plek om te vertoeven als de naam doet vermoeden. De eigenaren bekommeren zich niet zo om de katten als ze eigenlijk zouden moeten, zo ervaart een jonge vrijwilligster die zich met hart en ziel aan de arme dieren toewijdt. Er gebeuren rare dingen. Gefluisterde gesprekken, deuren die angstvallig gesloten blijven, de nare lucht die er hangt.   Ondertussen zit privédetective Marit een beetje om werk verlegen. Haar vriend en collega Jack is druk bezig in een undercoverzaak en ze ziet hem momenteel maar weinig. Als Roza, een oud, alleenstaand vrouwtje in de buurt, haar radeloos om hulp vraagt bij het zoeken van haar kater Tobias, grijpt Marit deze ‘zaak’ aan.  En zo kamt ze de hele Rotterdamse wijk Noordereiland af. Als ze Tobias denkt te hebben gezien bij “Happy Cat” en de volgende dag terugkomt met Roza om hem te identificeren en dan mee te nemen, blijken hij en een dozijn andere bonte katten ‘per ongeluk’ verdwenen. Ze zullen nooit weten of het Tobias echt was…  

Nog gaan er bij Marit geen alarmbellen rinkelen, terwijl de lezer al vanaf hoofdstuk één in alarmfase rood verkeert. In deze detective gaat het dan ook niet zozeer om het hersenkraken, maar meer om het meeleven. Niet voor niets beleeft de sympathieke Marit alweer haar zevende avontuur. Ze is die leuke buurvrouw zoals iedereen er wel een in de straat heeft wonen, een leuke, vlotte meid die je zo tot je vriendenkring zou kunnen rekenen en die je het beste toewenst. Dat je dankzij Esther Vermeulen over haar schouder heen in haar net wat spannender-dan-gemiddelde leventje mag meekijken is mooi meegenomen.  

Het feit dat één en één in deze zaak niet meteen twee is, valt Marit ook wel een beetje te vergeven. Ze werkt zijdelings mee aan de opzienbarende verdwijningszaak van een jonge vrouw, daarbij haar oude vriend en politierechercheur Dix helpend. Dat grijpt haar allemaal behoorlijk aan, niet in de laatste plaats vanwege Dix zelf. Marits gevoelens voor Jack worden zwaar op de proef gesteld, wanneer oude gevoelens voor Dix weer opspelen. Het helpt natuurlijk ook niet echt dat Jack tijdens zijn huidige klus een andere vrouw moet versieren… De tweespalt waarin haar hart verkeert is lekker smeuïg en van het een komt het ander. Zelfs als je Marits voorgeschiedenis met Jack en Dix niet kent, voorzie je al wie de ware Mister Right is, maar ach, Marit is ook maar een mens. Uiteindelijk heeft ze beide mannen nodig om haar zaak tot een goed einde te brengen.  

Het kattenpension is heel goed te volgen zonder meer gelezen te hebben van de Bureau MaRit serie. Verdienstelijk geschreven, in vermakelijke en (op een enkele stroeve dialoog na) vlotte stijl. Alles lekker down-to-earth en ‘om de hoek’, al moet je er niet te veel bij stilstaan dat je eigen Tobias eens ’s morgens niet thuis zijn brokjes zou kunnen komen eten. Want daarmee maakt Esther Vermeulen het bont… Uiteraard komt alles min of meer goed, ook voor Roza. Een detective om met de kat op schoot te lezen.