Waardig wegkomen op een prothese

De vorige twee delen over een ongebruikelijk speurdersduo in Londen bewezen al wat voor een weergaloos schrijver Robert Galbraith (J.K. Rowling ja, needless to say) is. Maakten Koekoeksjong en Zijderups sfeervol duidelijk wat er allemaal mis is in de modellenwereld respectievelijk uitgeverswereld, in Het slechte pad wordt een heel stuk duidelijker hoe gemankeerd de speurders zélf eigenlijk zijn. Dit boek speelt zich geheel en al af in hun privésfeer. Fijn, want een van de grootste troeven van de serie is onbetwistbaar de combinatie van de teerhartige bullebak Cormoran Strike en de vlinderachtige tomboy Robin Ellacot.  

Het afgesneden been dat op een goede lentedag per koerier wordt afgeleverd op het detectivebureau van de twee is verrassend genoeg niet gericht aan de eenbenige Strike, maar aan zijn secretaresse Robin. Een beetje sneu en ook helemaal verkeerd getimed, want Robin is net benoemd (nou ja: genoemd) als partner, de gelijkwaardige van Strike. En nu verplichten zowel Strike als haar overbezorgde, jaloerse verloofde Mat haar praktisch veilig thuis te zitten tot deze zaak opgelost is. Dat laat Robin niet gebeuren. Hoewel alle negatieve berichtgeving rond het been en vooral de ontbrekende rest van bijbehorend lichaam ervoor zorgt dat de klantenkring van het detectivebureau drastisch verkleint, heeft Strike namelijk maar liefst drie verdachten uit zijn verleden te vervolgen. Het brengt hem terug naar diep weggestopte gebeurtenissen die hem maakten tot de ongenaakbare einzelgänger die hij is. Zijn verknipte familie, zijn ruwe dienstverleden. Antwoorden op vragen die zijn personage van begin af opriepen. Daarom is het best schokkend als ook de montere Robin zo haar eigen monsters onder het bed blijkt te hebben. De bedreigende situatie waarin ze nu verkeert dwingt haar een verschrikkelijk, nooit verwerkt trauma onder ogen te zien. Haar voorgenomen huwelijk, haar hele leven, wordt op scherp gezet.

De onuitgesproken aantrekkingskracht tussen Strike en Robin vormt net als in de vorige delen een belangrijke rode draad. Een cliché van de bovenste plank, toegegeven, maar wel een smakelijke met een gelukkig nog altijd niet té voor de hand liggende verloop. Bovendien draait het toch voornamelijk om het mysterie van het been. Opnieuw tovert Galbraith een uiterst geraffineerd en sterk uitgesponnen plot die de lezer activeert om zelf aanwijzingen en toedracht op te merken en uit te dokteren. Niet eenvoudig, want Galbraith maakt handig gebruik van het perspectief vanuit de belager. Zoals gezegd heeft Strike wel drie kandidaten op het oog en ook al zijn dit drie uiteenlopende figuren: mogelijke aanknooppunten in het dadersperspectief gaan steeds – heel knap- voor hen alle drie op. Voor zijn doen gaat er bij Strike pas laat een lampje branden en tast hij bijna net zo lang in het donker als de lezer. Hierin ligt een uitdaging, wat een origineel gevoel van spanning brengt, zoals ook de wegtikkende seconden tot Robins huwelijksdatum voor een opmerkelijke onrust zorgen.

Ondanks de ‘knusse’ Agatha Christie detective uitstraling die Het slechte pad overwegend heeft, duikt Galbraith een aantal duistere steegjes in op weg naar de uitkomst. Zo stuiten Strike en Robin bijvoorbeeld op het fenomeen Acrotomofilie, of te wel seksuele aantrekking tot mensen met een amputatie of soortgelijke handicap. Tergend gênant is de lunch die ze hebben met een BIID (body integrety identity disorder) patiënte. Zij is lichamelijk gezond maar heeft de ziekelijke behoefte invalide te zijn. Als Strike informeert in welke mate, is de reactie: "Verlamming van het onderlichaam […] En intussen behelp ik me hier maar mee." Ze gebaarde naar de rolstoel. Waarna Robin Strike er nog net van kan weerhouden heel lelijk te worden en hij op zijn prothese wegbeent, waardig.

Heerlijk om te weten dat er nog meerdere delen in de 'Cormoran Strike'-reeks gepland staan. Meer mysterie, meer speurderswerk. Meer Strike en Robin, omdat het zo’n heerlijk stel is. Vrouwen snappen de ondernemende heldin he-le-maal, zo’n leven willen we ook wel (op Mat na dan). En wellicht willen mannen zijn als Strike, zij het íetwat doortastender wat betreft de dames.