Paradoxale authenticiteit

Met zijn derde thriller, Hoek, heeft Donald Nolet opnieuw een werk geleverd dat qua onderwerp en setting nauwelijks meer kan verschillen van zijn vorige twee. Met zijn stemmige, sobere omslag zou je in eerste instantie bijna aannemen dat het hier om een typisch sportboek voor mannen gaat. Lezers met deze verwachting zullen waarschijnlijk niet teleurgesteld raken. Maar die aanname doet het boek én een boel lezers beslist tekort.  

Licht baserend op een aantal bekende figuren in de Nederlandse  kickbokscene vertelt Nolet het verhaal van Alexander ‘Hoek’ Holman. Holman, ex-profkickbokser en een belangrijke promotor van het kickboksen in de jaren zeventig, is nu trainer in de Bushi Gym te Amsterdam. Trainer, geen manager, want het zakelijke gedeelte en het ‘gepiepel’ is niks voor hem. Hij is meer een uitvoerder, iemand die ‘de dingen recht zet’. Zo voert hij ook al decennialang waar nodig druk uit voor zijn beste vriend Krook. Krook is een niet onbedeelde crimineel, huisjesmelker en drugsmagnaat in de hoofdstad. Op het eerste gezicht lijkt het onwaarschijnlijk dat de rustige Holman, bijna een maatschappelijk werker voor de moeilijke jongeren die bij hem over de vloer komen, er een tweede leven in het criminele circuit op na houdt. Toch heeft hij daar zo zijn redenen voor. Hij kan daar mee leven door de ‘Hagakure’ (The Way, een Japanse levensstijl) te volgen. Dat deze manier van leven -het doen alsof elke dag je laatste is zodat je puur en onbevreesd kunt leven- nóg een andere kant heeft, ontdekt Holman op het moment dat er onafhankelijk van elkaar twee mensen zijn gym binnenstappen. Net wanneer hij besloten heeft als trainer met pensioen te gaan, is daar Ali. Een ongelooflijk getalenteerde, veelbelovende Syrische vluchteling die speciaal komt voor training door de legendarische ‘Hoek’. Als dan ook zijn dochter Hannah, die tot dan toe weigerde deel uit te maken van zijn leven,  toenadering zoekt, raakt Holman langzaam maar zeker van zijn pad. Een toename van conflicterende belangen, van tegenstrijdige verwachtingen waaraan hij moet voldoen. Het kan niet anders of zijn twee werelden kunnen niet langer naast elkaar bestaan, en botsen.  

Voor iemand die voor zover bekend zelf niet bokst, is het verbluffend hoe nauwkeurig en uitzonderlijk inlevend hij de sport in al zijn hoedanigheden en bij uitstek de gevechten weet te beschrijven. Zelfs iemand die totaal geen affiniteit heeft met vechtsporten (zoals onderstaande, die hier bijvoorbeeld geleerd heeft dat je voor punten vecht, dus niet per definitie voor een knock-out) zal gegarandeerd worden meegesleept, niet in het minst door de mooie toelichtende woorden die Nolet gebruikt:  

‘Vechters moesten leren leven met onzekerheid. De goeien bleven rustig, wat er ook gebeurde. De besten omhelsden het onverwachte en lieten het in hun voordeel werken.’  

Hoewel de sport logischerwijze een grote rol speelt, is Hoek op de eerste plaats een psychologische thriller. Op clevere wijze heeft Nolet diverse actualiteiten en hete hangijzers van de samenleving samengebracht. Ali, de Syrische vluchteling die zijn vooraanstaande positie wil gebruiken om aandacht te richten op de status van vluchtelingen. Het fabriceren van herbal extasy door Krook en zijn mannetjes: minder funest voor de mens, helaas net zo belastend voor het milieu. Holman, de ‘gentleman’ trainer die zijn naasten respecteert en bijstaat- licht herinnerend aan Joop Gottmers, de kickbokser die God vond en nu zijn geloof via kickboksscholen verspreidt. En bij alles dringt zich het modebegrip “authenticiteit” op, de noodzaak je neer te zetten als een merk wanneer je wat wilt bereiken. Eén ding is zeker, te midden van alle geweld is Hoek, ongewild en tegen alle waarschijnlijkheid in, absoluut authentiek. Er schuilt schoonheid in die paradox, die bovendien wel van toepassing is op het boek in zijn geheel.  

Een kleine kanttekening bij de ietwat ‘easy exit’ en de wel erg snelle afsluiting, die overigens makkelijk te vergeven vallen. Het maakt Hoek een fíjn boek, bijna feelgood, terwijl het psychologisch ijzersterk in elkaar zit en serieuze onderwerpen op geloofwaardige wijze, zonder enige ridiculisering, behandelt.