De plot is allesbehalve consistent

Legal thriller die met een kijkje achter de schermen van een Nederlands advocatenkantoor nog het meeste doet denken aan een matige aflevering van een (Amerikaanse) dramaserie op televisie. Strafrechtadvocate Femke Wolzak treedt weer aan in In haar eer, het vijfde deel uit de thrillerserie van Tess Franke. Dat Tess Franke een pseudoniem is van auteur Gert Jan de Vries is bij het bespreken van deze thriller van direct belang, aangezien de misstanden ontsproten aan een mannelijke fantasie gevoelig kunnen liggen. Met name bij vrouwen.

Femke pleit voor verdachten. Niet per definitie slechteriken, want soms is een verdachte domweg ‘slachtoffer’ van de ongelukkige samenloop van omstandigheden waardoor hij of zij toevallig de aangewezen dader is. Gert Jan de Vries neemt in In haar eer een aanzienlijk risico de sympathie van zijn(vrouwelijke) lezers te verspelen door Femke een verkrachtingszaak op zich te laten nemen. Tegen het beleid in van het advocatenbureau waar zij een van de partners is, en spraakmakender nog: ze verdedigt de man die zijn vriendin (al dan niet) heeft verkracht. De scheidslijn tussen vrijwillige en gedwongen seks is soms subjectief en hoe dan ook moeilijk aantoonbaar, maar Femke wint de zaak. In zaken als deze is het gros van de samenleving echter niet gauw bereid zijn oordeel bij te stellen en de vrijgesprokene pleegt zelfmoord omdat hij niet kan leven met de schande. Wat beschouwt kan worden als een bekentenis, maar dit terzijde.

Een lange aanloop, maar dan begint het voor Femke pas echt. Ze wordt benaderd door een plastisch chirurg die door haar verdedigd wil worden in een zaak die een cliënte tegen de kliniek van hem en zijn zakenpartner aanspant. De cliënte is verkracht, en hoewel daarvan bewijs te over is, blijft de man bij hoog en laag beweren dat hij onschuldig is. Femke weigert de zaak, hij valt haar lastig en komt vervolgens op vreemde wijze om.

Op dit punt, halverwege het boek, is het nog ongemakkelijk onzeker welke kant de hortende en stotende plot lijkt op te gaan. Diverse hoofdstukken zijn geschreven vanuit een onbekend ik-perspectief van een (of misschien meerdere) mannelijke personage(s). In dit perspectief worden de vreselijkste verkrachtingen gepleegd en de vrouwen gruwelijk afgeslacht.

Een andere grote zijlijn in de plot is Femkes probleem in de werksfeer; haar zakenpartners willen haar kwijt. De anders zo uitgesproken, vastberaden advocate is nu zo vertwijfeld dat ze hulp zoekt bij een oud-studiegenote die haar adviseert in wat een frauduleuze kwestie lijkt te zijn.

Alsof de volledig naast elkaar lopende verhaallijnen niet al genoeg verwarren, zijn hier en daar ook nog stukken ingevoegd uit een zogenaamde thriller die Femkes vriend Ben over haar schrijft. De Agatha Christie zoals hij haar neerzet staat in schril contrast met Femkes huidige optreden en de details in beschreven zaak — berustend op de kliniekverkrachting — stroken niet met de waarheid. Wanneer alle verhaallijnen onverhoopt uiteindelijk toch samen komen, wordt achteraf − à la Agatha Christie − de zaak verklarend doorbesproken. Verklarend? Helaas, de lezer moet zo nodig nog één keer op het verkeerde been worden gezet. Flauw met koude-douche-effect.

In haar eer werkt op meerdere fronten storend. De plot is allesbehalve consistent, de constructie is wankel en verdient geen schoonheidsprijs. Femkes leven heeft in dit vijfde deel veel weg van een meanderende soap. De druppel is de aangezwengelde discussie rond de stelling dat mannen — als dader! — evengoed ‘slachtoffer’ zijn in een verkrachtingzaak. Tamelijk stuitend. Zoals Femke zelf haar opponenten geregeld de mond snoert: "géén gezwatel, alstublieft!" Gauw op naar een volgend, hopelijk beter deel.