Een aannemelijkheid die wat schuurt

Narcotica door de Zweedse schrijfster Emelie Schepp is het tweede deel met Jana Berzelius in de hoofdrol. Jana is een veelbelovende Officier van Justitie, maar wat niemand weet en wat ze graag zo wil houden is dat ze een uitzonderlijk verleden heeft. Had ze in het eerste deel Memento nog last van geheugenverlies vanaf haar negende jaar, inmiddels begint ze zich steeds meer te herinneren. Even een waarschuwing voor mensen die het eerste deel nog niet hebben gelezen. Het is hoe dan ook een aanrader dat éérst te doen, aangezien het anders moeilijk (en beslist minder leuk) zal zijn Narcotica te volgen. Wie dat bij dezen van plan is, kan in dat geval beter stoppen met het lezen van deze recensie, want spoilers voor het eerste deel hier zijn onvermijdelijk en zullen het leesplezier ervan gegarandeerd verminderen.

Het gevechtsinstinct in Jana is tegelijk met haar geheugenverlies ontwaakt. Ze zint wraak op Danilo, de jongen die net als zijzelf slachtoffer was van mensensmokkel en ook tot gevechtsmachine is opgeleid door het in Memento opgerolde drugskartel dat haar verraadde. Toch laat ze hem met rust, Danilo kan haar immers ontmaskeren. Wanneer Jana opnieuw met het rechercheteam onder leiding van Gunnar Öhrn samenwerkt, steekt haar verleden weer gevaarlijk de kop op. Ze werken aan de dood van een piepjong meisje, een Thaise bolletjesslikker, verstrikt in de netten van een nieuw drugskartel. Een actueel probleem in Zweden dat Schepp hier mooi op de kaart zet, zoals zij dat in haar vorige deed met mensensmokkel in zeecontainers.

Door een paar ongelukkige omstandigheden manoeuvreert Jana zich bijna in de positie van verdachte in een andere moordzaak. Een moord die wel te maken móet hebben met Danilo, zodat ze zich nu genoodzaakt ziet toch met hem af te rekenen. Ze moet zich letterlijk en figuurlijk in alle bochten wringen om tegelijkertijd de schone schijn op te houden en een eind te maken aan de hele compromitterende situatie. Wat steeds lastiger wordt wanneer beide zaken in elkaar over beginnen te lopen. Ondertussen komt ze nog veel meer schokkende feiten over haar jeugd te weten. Als tot slot de gemoederen weer enigszins bedaren, weet je dan ook dat er een derde boek nodig is voor meer opheldering.

Het originele aan deze serie in wording is natuurlijk het uitgangspunt. Een Officier van Justitie met een crimineel verleden. In feite een stand-by gevechtsmachine, getuige impulsieve reacties. Geflankeerd door een politieteam van ‘normale’ mensen, elk lid met zijn eigen sores: Schepp gaat diep in op details uit hun dagelijkse leven. Die combinatie schuurt wel een klein beetje. De alledaagse, herkenbare realiteit dreigt de aannemelijkheid van Jana’s geheime achtergrond, toch al vergezocht, te ondermijnen.

De teneur van deze serie is ook in deel twee nog niet helemaal duidelijk. Het is allemaal duidelijk serieus bedoeld, maar neigt soms wel heel erg naar over-the-top. Daarvoor vallen Jana’s narrow escapes en de vele toevalligheden rond haar personage té erg op. Evenals een paar kleine onwaarschijnlijkheden die toch wat jeuken. Waarom bijvoorbeeld neemt een Officier van Justitie die haar positie koste wat kost wil behouden niet een poosje vrij om dingen af te handelen, in plaats van spontaan en onverklaarbaar van de radar te verdwijnen? En hoeveel blonde, chique vrouwen in een BMW er vast ook zullen rondrijden in Stockholm, rechercheur Henrik laat na een getuigenverklaring zonder gegronde reden zijn verdenking meteen op Jana vallen. Overigens zijn het tekortkomingen die je af kunt doen als “schoonheidsfoutjes”. 

Narcotica is op zich een aangename thriller. Met dusdanige zorg door Schepp neergezet, dat het de belofte inhoudt dat na elke oefening een volgend boek van haar hand beter uit de verf zal komen.