Boeiend, spannend, overtuigend en lekker nuchter

Het is tijd dat de boeken van de Engelse Sophie McKenzie – voormalig journaliste en docente creatief schrijven – in Nederland gelanceerd gaan worden. In Engeland is zij vooral bekend van haar spannende en romantische Young Adult-boeken, waaronder het (vooralsnog onvertaalde) Girl, missing  dat in Nederland al enige populariteit geniet op middelbare scholen. Sluit mijn ogen  is haar eerste thriller voor volwassenen, nu ook vertaald in het Nederlands. Op niet al te lange termijn zullen nog twee boeken van haar worden vertaald en gepubliceerd.

“Ik kan alles aan, behalve de hoop”, verzucht Gen Loxley, de veertigjarige protagoniste in het begin van Sluit mijn ogen. Haar man Art dringt bijna obsessief aan op een zevende ivf-behandeling. Niet begrijpend dat Gen na acht jaar nog altijd niet over Beth heen is, hun na negen maanden zwangerschap doodgeboren dochtertje. Gen is blijven steken op dat punt van haar leven en is eigenlijk alleen nog bezig met innerlijk overleven, in een klein, verdoofd wereldje.
Wanneer een onbekende vrouw dat wereldje binnendringt, wordt Gen onzacht bij haar positieven gebracht. De vrouw beweert dat Beth nog leeft. Hoewel Gen zich voorhoudt dat het absurd zou zijn haar te geloven is er een zaadje van hoop in vruchtbare aarde beland. Vragen die opeens bij haar rijzen kan – of wil? − Art  niet goed beantwoorden. En als Gen verduidelijking probeert te zoeken bij de boodschapster, blijkt die te zijn omgekomen bij een auto-ongeluk. Sirenes, zwaailichten, paniek: Gen is in staat van opperste agitatie. Ineens lijkt het alsof iedereen tegen haar samenspant.

Sluit je ogen  is zo'’n boek waar het (te veel) prijsgeven van de plot ten koste gaat van alle spanning en leesplezier. Zonder dus op specifieke details in te gaan: de overspannen Gen pluist alle mogelijke scenario’s rond de dood dan wel verdwijning van Beth uit. Er blijken ontstellend veel in meer of mindere mate aannemelijke verklaringen voor te bestaan… en in alle gevallen betekent het verraad. In haar paranoia raakt Gen steeds vertwijfelder en geïsoleerd, zelfs de onverwachte hulp van een buitenstaander is dubieus.

Tijdens het lezen gaan er voor de oplettende lezer voortdurend allerlei alarmbellen rinkelen. Achteloze toevalligheden, terloopse opmerkingen: McKenzie zet de boel op scherp met haar suggestieve aanpak die de suspense tot een maximum drijft. Aan (misleidende) hints geen gebrek – eerder een ‘overkill’, hoewel gelukkig subtiel gebracht. Achteraf is het rechte paadje dat door het doolhof van verwarrende verwikkelingen leidt knap te herleiden. Maar voordat het zover is val je van de ene in de andere verdenking en staat er bovendien een onverwachte en originele draai aan ‘het moraal van het verhaal’ te wachten.

Ondanks de hier en daar wat ergerlijk opsommerige staccato stijl, is Sluit je ogen  prettig lezen. Boeiend, spannend, overtuigend en – het klinkt haast tegenstrijdig – lekker nuchter. Speciaal voor leesclubs is er achterin nog een tiental interessante discussiepunten opgenomen, want – opnieuw zonder tot in detail te treden – ook qua thematiek is er inderdaad ruim voldoende om onderling te bespreken.