Rechtlijnig, voorspelbaar verhaal

Het klinkt een beetje als een ‘nieuwe Saskia Noort’, de titel van de debuutthriller De toneelclub van de Nederlandse schrijfster Nathalie Pagie. Als op pagina 11 de geur van aardbeienvlaai alleen al ervoor zorgt dat de kilootjes eraan vliegen is het onmiskenbaar: dit is een vrouwenthriller. Pagie mag wel in haar handjes knijpen wanneer ze met haar eersteling automatisch bij het rijtje Nederlandse thrillerschrijfster wordt geschaard. Toch is dat nog maar de vraag.

Haar protagonist Elin, 28 jaar oud, kan kort omschreven worden als een type ‘platgetreden-“Wees welkom”-deurmat’. Iedereen loopt over haar heen. Ze is lief en een getalenteerde grafisch ontwerpster, maar aan assertiviteit heeft ze nog nooit durven denken. Van haar baas tot en met haar beste vriendin en zelfs haar eigen moeder — iedereen maakt misbruik van haar goedheid. Haar moeder krijgt Elin zover dat ze in haar plaats drie maanden lang elke zondag drie uur op neer reist om bloemen te plaatsen op haar vaders graf. Die al achttien jaar dood is.

Toch verkeert Elin op een punt in haar leven waarin haar vooruitzichten er rooskleurig uitzien. Met hulp van haar psycholoog Jonathan ontworstelt ze zich aan de gevolgen van een desastreuze relatie met haar grote liefde Daniël, van wie ze zijn psychische mishandeling steeds opnieuw vergaf tot het moment waarop hij haar lichaam gruwelijk verminkte en als geesteszieke werd opgeborgen. Elin pakt haar leven weer op: een eigen appartementje, nieuwe baan, een leuke toneelcursus... Maar haar nachtmerries verdwijnen niet. En dan duikt er een gehaat spook op uit het verleden. Opnieuw laat Elin zich door haar voormalig klasgenote Sirpa sarren, koeioneren en tot ver in de coulissen terugdrijven.

Het is op de pagina af halverwege het boek, wanneer de knop omgaat bij Elin. Een typische aha-erlebnis, want in één klap is het glashelder waar het verhaal heen wil. Kon het in de eerste helft nog veelbelovend alle kanten op, vanaf het moment dat Elin heel cliché een assertief actielijstje opstelt dendert ze de bekende weg op. Een wraakgodin is geboren.

Dat is waar het hier een beetje misgaat. Want de manipulatieve vrouw tot wie ze zich al bij uitwerking van punt een — haar baas op z’n plaats zetten — ontpopt is een onwaarschijnlijk grote omslag. En in de voor haar doeleinden hernieuwde omgang met Daniël is ze opvallend snel en gemakkelijk genezen van haar angst en afkeer. Wie is hier nu eigenlijk geestesziek, rijst onbedoeld steeds meer de vraag.

Met Elin als slachtoffer is de situatie — de hele sfeer — onzekerder en daardoor eigenlijk veel spannender dan wanneer ze het heft in eigen handen neemt en zélf enge acties begint te plannen. Even lijkt er een sprankje spanning op te gloeien in een subplotje met een mysterieuze bovenbuurjongen die zijn gestorven huisdieren — leguanen — in een donkere kamer in kisten bewaart. Maar als de buurjongen verhuist blijft het grootste raadsel het twijfelachtige nut van dit niet ingeslagen zijpaadje.

De toneelclub is een rechtlijnig, voorspelbaar verhaal in een verder vlotte, aantrekkelijke schrijfstijl. Met een sympathiek personage dat je niets dan goeds toewenst: een feelgoodthriller, prima voor een regenachtige zomeravond. Door de uitgever aangeduid als ‘literair’ waarschijnlijk omdat Pagie een parallel trekt met het verhaal van Medusa, opgevoerd door de toneelclub, en het leven van Elin. Helaas maakt dat niet vanzelfsprekend literair. Het niveau van Pagies grote voorbeeld Stephen King is een ideaal dat Pagie in de verste verten nog niet benaderen kan. Als ze in een volgende thriller haar plot wat breder en beter gedoseerd uitwerkt is de kans nog het grootst dat zij inderdaad aansluit bij het bekende rijtje Nederlandse, vrouwelijke thrillerauteurs. Wat helemaal niet verkeerd is.