Verrassend einde niet voldoende

Als je ontdekt dat je op de aardbol staat als ongepland gevolg van een verkrachting, is het begrijpelijk dat de wereld op zijn grondvesten schudt. Net zoals het bijna vanzelfsprekend is dat een genezen verklaard tbs-er dreigt af te glijden naar zijn oude gedrag wanneer zijn wankele zekerheden hem worden ontnomen. Tel de mogelijke rampen die ineens dreigen bij elkaar op en je hebt vuurwerk. Helaas is in deze thriller een en een niet twee, maar neigt de balans naar een negatieve uitkomst.

In de nieuwe thriller van René Appel ontdekt Suzan na het overlijden van haar moeder waarom zij altijd zweeg over haar onbekende vader: hij was een verkrachter. Suzan en haar man Ron runnen een matig succesvolle zaak met vintage spullen, samen met hun jonge, gezellige assistente Lieke. Te gezellig, want algauw blijkt dat Ron als een blok is gevallen voor haar charmes. Als hun affaire aan het licht komt, brengt dit Suzan in een twijfelachtige staat waarin de obsessie voor de verkrachter die haar vader is nog eens extra wordt aangewakkerd. Haar redenering: de man heeft verschrikkelijke dingen gedaan, maar wat is er tegen om hem toch op te zoeken.

Direct komt er bij de lezer een scala van mogelijke verschrikkingen op. Na dit toch uiterst omzichtig aangestoken lontje doen vervolgens rook noch vuur ook nog maar iets van een explosief gevolg vermoeden. Halverwege zou het bijna gezapig voortkabbelende verhaal een vlucht kunnen nemen, maar ook dat doet het niet. Suzan vindt haar vader en een behoedzame omgang begint. Net wanneer het woord ‘impasse’ zich voor de hele situatie opdringt, komt daar een einde aan. Op driekwart van de thriller valt er een dode, een moord zoals te verwachten viel. Suzan krijgt in het debacle opnieuw een slachtofferrol toebedeeld, maar nu valt haar ongemak meer onder het kader ‘klein leed’ dat het hogere doel van een Verrassende Twist aan het van de thriller dient.

Deze twist, of eigenlijk meer een kwinkslag, is wel een glimlach waard, maar ook niet meer. Als ‘beloning’ van het lezen is het niet voldoende, het is niet de redding van een verhaal dat bijna doodbloedt van uitblijvende verwachtingen. Het zou de kracht van het boek kunnen zijn, die tergend bedaarde (bijna betuttelende) verteltrant die daarmee de lezer lijkt te willen voorhouden “Dit zou iedereen kunnen overkomen”. In tegenstelling tot wat de titel impliceert wordt er voor de lezer niets verzwegen en alles voorgekauwd gepresenteerd, met als gevolg dat spanning in welke vorm dan ook ontbreekt. Dat je bij gebrek aan beter overal intriges achter gaat zoeken is niet spannend, maar domweg irritant. Clichés, de onnozele observaties van Suzan en een handjevol pompeuze zinnen helpen daaraan ook niet veel. 

Het is altijd fijn als je iets aan het lezen van een boek hebt gehad. Aangenaam tijdverdrijf of in een gunstig geval zelfs een verhelderend inzicht, of op zijn minst een beter humeur. Of Verzwegen nu wel of niet aangenaam tijdverdrijf is, valt uiteraard over te twisten, maar veel meer hoef je ook niet te verwachten. Zo oppervlakkig als de gevoelens van de personages voor elkaar blijken te zijn, zo oppervlakkig blijkt ook de uitwerking op de lezer. Venijn, dat is wat hier deerlijk ontbreekt, terwijl het verhaal dat extra beetje pit bij gebrek aan spanning juist zo gebruiken kan. Op zich is 'vuurwerk' in een thriller natuurlijk niet per se een must. Maar het extreem gematigde Verzwegen gaat uit als een weinig imponerende Chinese kaars.