Een frisse thriller die bruist van impulsiviteit

De vierde thriller van Judith Visser, Zeemansbruid, moet het stellen zonder haar vaste personage Kim. Visser maakt een − naar eigen zeggen − eenmalig uitstapje met een nieuw hoofdpersonage in een aangenaam pretentieloze politiethriller.

Een psychopaat-in-prille-knop zou er tot bloei door kunnen komen: het originele en ook vermakelijke uitgangspunt dat ongeoorloofde lusten worden botgevierd op zogenaamde ‘zeemansbruiden’. De Rotterdamse politie wordt opgetrommeld na melding van een brutale “body dump” in het openbaar. Eenmaal op de plaats delict blijkt het slachtoffer geen vermoorde vrouw, maar een verbluffend levensechte pop, een Real Doll te zijn. In de volksmond worden ze ook wel zeemansbruiden genoemd, aangezien het gezelschap van sekspoppen een praktische uitkomst is voor veel eenzame zeelieden. Een of andere grap dus, vermoeden de jonge rechercheur Ursula Klein en haar collega’s. Tot er meer (peperdure) poppen gedumpt worden. Een bijna fataal auto-ongeluk is het gevolg en de zogenaamde grap mondt daarmee uit in een officieel misdrijf. Wanneer het gebalsemde lijk van een jonge vrouw wordt gevonden rijst bij het team onmiddellijk het vermoeden dat de tot De Zeeman gedoopte poppendumper zijn necrofiele fantasieën is gaan praktiseren op echte vrouwen.
Ursula’'s broer wordt indirect slachtoffer van de daden van De Zeeman en tegen de wil in van haar baas bijt Ursula zich daarom als een pitbull vast in de morbide zaak. Die blijkt te draaien om het streven naar eeuwigdurende perfectie middels cosmetische chirurgie, met alle (on!)gewenste fysieke, maar ook alle (onvoorziene) psychologische gevolgen van dien. Wie een ingrijpende cosmetische ingreep overweegt zal zich na Zeemansbruid hoogstwaarschijnlijk nog een tweede keer beraden. Het letterlijk opgedrongen schoonheidsideaal is hier de meest extreme vorm van destructie. Hoe fraai ook het resultaat, uitgevoerd met de verkeerde intentie kun je louter spreken van verminking en pure mishandeling.

De stoere Ursula staat haar mannetje, al brengt haar eigengereide gedrag haar regelmatig in een lastig parket, zoals een uiterst genante, openbare vernedering dankzij De Zeeman. Ook haar drinkgelagen met collega en kersverse weduwnaar Jeff pakken niet best uit. De onverwachte twist die Visser hier tot slot nog aan het verhaal als ‘extraatje’ geeft had eigenlijk niet gehoeven. De psychologische verklaring van deze twist is eerlijk gezegd een beetje een zwaktebod ten opzichte van zo veel onwaarschijnlijks dat wél overtuigend gebracht is.

Het mag de pret verder niet drukken. Zeemansbruid is gewoon een frisse, onomwonden thriller, geschreven in prettig heldere stijl. Een politiethriller waarin de actie niet verzandt in introspectie, maar juist bruist van impulsiviteit. Niet denken maar doen. Deze Ursula mag bést vaker langskomen.