Het thema is origineel, de uitwerking niet

Het is het schrikbeeld voor iedereen. Veroordeeld worden voor een misdrijf, dat je niet hebt gepleegd. Het overkomt Quincy Miller in De onschuldigen, de eenenveertigste thriller van de Amerikaanse auteur John Grisham, in het Nederlands vertaald door Jolanda te Lindert. Tweeëntwintig jaar zat Quincy vast voor de moord op advocaat Keith Russo. Het is duidelijk dat de politie destijds een dader zocht en door het vervalsen van bewijzen ervoor heeft gezorgd dat Miller voorgoed werd opgesloten. Jarenlang keek  niemand nog naar hem om, totdat Cullen Post en zijn organisatie Guardian Ministries de tanden in deze zaak zetten. Lukt het om de fouten van toen te laten herstellen, zonder dat er nog meer slachtoffers gaan vallen...?  

Als je De onschuldigen leest is het eerste dat opvalt dat er een zeer ervaren auteur aan het woord is. Alle technische aspecten in dit boek zijn in orde: de verhaallijnen worden goed uitgewerkt, de personages zijn mooi opgebouwd en worden extra geloofwaardig door krachtige dialogen. Het is in het geheel niet moeilijk om je een voorstelling te maken bij wat de personages beleven, en hoe zij zich hierbij voelen en gedragen. Quincy Miller verdient hierbij een speciale vermelding: hij heeft zijn kracht duidelijk gekregen door prima research.  

Grisham laat in De onschuldigen op een mooie manier zijn bedenkingen zien ten aanzien van het Amerikaanse rechtssysteem. Op dit punt speelt de actualiteit een bescheiden rol in het verhaal, maar het geeft enig stof tot nadenken, vooral over de vraag of juryrechtspraak de eerlijkheid van een juridisch proces bevordert.  

‘Ik wijs naar de papieren en vraag: ‘En wat denkt u?’
Hij glimlacht en schudt zijn hoofd. ‘Ik heb alles gelezen en begrijp niet goed waarom meneer Miller is veroordeeld. Maar ja, dat is niet ongebruikelijk.’’  

De originaliteit en de spanning in het verhaal laten duidelijk te wensen over. Wie vaker een boek van Grisham in handen heeft gehad, zou zich kunnen afvragen wat dit werk toevoegt aan de rest van zijn toch al omvangrijke oeuvre. De stijl is wel heel erg herkenbaar. Het gekozen onderwerp is origineel, maar met de uitwerking ervan weet Grisham niet te verrassen, en dat is jammer voor zo’n auteur van naam.  

Door het bovenstaande zul je de echte spanning in het verhaal met een loep moeten zoeken. Iedereen zal begrijpen hoe Quincy zich voelt en dat Cullen er alles aan zal doen om hem vrij te krijgen. Grisham gebruikt hierbij veel te weinig spanningspieken en de gebeurtenissen zijn ronduit voorspelbaar. Het kost daardoor moeite de aandacht vast te houden en geboeid tot het einde te blijven lezen.  

De onschuldigen zal voor de hardcore liefhebber van het werk van Grisham vast wel worden gewaardeerd, maar objectief gesproken zijn er de laatste jaren zonder enige twijfel betere thrillers op de markt gebracht. Grisham toont aan dat een uitgebreid oeuvre niets zegt over de kwaliteit van een nieuw werk. Soms is het cliché ‘less is more’ iets om over na te denken.