Mysterieus debuut

Hoe ver wil je gaan om bij een vriendengroep te horen? Zou je er echt alles voor overhebben? Dat zijn de centrale vragen in Furie, de debuutthriller van de Britse Katie Lowe.  

Eind jaren negentig wordt de zestienjarige Violet aangenomen op Elm Hallow, een elitaire meisjesschool in een stil Brits kustplaatsje, dat bekendstaat om haar duistere historie. Ze komt daar terecht in een meidengroep, bestaande uit Grace, Robin en Alex. Deze dames hebben een fascinatie voor hekserij. Als een vermist meisje, dat eerder ook tot de vriendinnengroep behoorde, levenloos op het schoolterrein wordt gevonden, slaat bij Violet de twijfel toe. Wat is er met haar gebeurd? Wat is de rol van Grace, Robin en Alex? Ze belandt daardoor als vanzelf in een psychologisch steekspel, waarin naast de vriendschap ook obsessies en waanzin een grote rol gaan spelen.  

Furie wordt chronologisch verteld in een beeldende schrijfstijl. Voor sommige thrillerlezers zal dit misschien even wennen zijn, maar het zorgt ervoor dat de lezer een goed beeld van de setting, gebeurtenissen en personages krijgt. Over de Engelse locatie wordt bijvoorbeeld gezegd, dat het ‘echt zo’n plek is waar mensen naartoe gaan om te sterven’.  

Lowe neemt met haar keuze voor het ik-perspectief een zeker risico. Hierdoor krijgt de spanning in het verhaal een heel andere betekenis. Deze moet dan komen uit datgene wat de ‘ik’ ziet, voelt en beleeft. En het moet gezegd: de keuze pakt in Furie goed uit. Vanaf het begin leeft de lezer met Violet mee, en dat zorgt voor een meer dan voldoende aanwezige spanningsboog. De keerzijde is dat diegene die op zoek is naar een echte actiethriller vol bloed en kogels dit boek waarschijnlijk wat minder zal waarderen. Het gaat in dit verhaal overduidelijk om de psychologische spanning van een hoofdpersonage.  

‘Sommige dingen zijn gewoon niet te geloven. Zelfs niet als je weet dat ze waar zijn.’  

De genoemde beeldende manier van schrijven zorgt ervoor dat de thema’s helder en duidelijk zijn. De wijze waarop door Violet ‘vriendschap’ wordt beleefd en de daaruit voortvloeiende (pijnlijke) keuzes zijn indrukwekkend beschreven, ook al omdat de karakters van de overige belangrijke personages exact voldoende zijn uitgewerkt om het geloofwaardig te laten zijn. Als je praat over hekserij zal dat bij veel mensen de wenkbrauwen doen fronsen. In Furie past dit thema gewoon. Het wordt bijna geloofwaardig gebracht.    

‘De volgende dag stierf ze, verbrand op de brandstapel midden op het plein, waar nu de olm staat.’  

Furie is een debuut zoals je ze niet vaak tegenkomt. Het is geen harde actiethriller vol achtervolgingsscènes. Het is geen thriller, waarbij je continu op het puntje van je stoel zit met het klamme zweet op je voorhoofd. Furie is een pareltje voor hen die bereid zijn in het hoofd van een personage te kruipen, en van daaruit mee te leven met haar gedachten, beschreven in uniek taalgebruik.