Era Richmen en Jim Matteos: een gouden koppel

Hoe vaak komt het voor dat een derde thriller met in de hoofdrol hetzelfde personage de eerste twee ruimschoots overtreft, hoewel deze zeker ook van een bijzonder goede kwaliteit zijn? Natuurlijk zijn ze er, maar daar waar er sprake van is, hebben deze voorbeelden meestal als gemeenschappelijke factor dat de auteur niet uit het Nederlands taalgebied afkomstig is. Toch is Eric Bakker, schrijvend onder het pseudoniem Era Richmen, de spreekwoordelijke uitzondering op de regel. Recent verscheen Het Vicarius Genootschap, opnieuw met geheim agent Jim Matteos als protagonist, een uitgave van uitgeverij Neckar.

Hoewel Het Vicarius Genootschap prima los gelezen kan worden, begint het verhaal daar waar het vorige deel, De Paarse Engel, eindigde wanneer Jim uit zee wordt gered door een toevallig passerende zeilster. Door een opdracht van de president van Amerika, net aangetreden, belandt Jim vervolgens in een avontuur waarin hij in contact komt met Het Vicarius Genootschap. Deze club slaagt erin voor bijna iedereen volstrekt onder de radar te opereren en dicht zichzelf goddelijke macht toe. De speurtocht neemt voor Jim een bizarre wending aan als hij op zeker moment oog in oog komt te staan met de leider van het genootschap. Het zet zijn leven compleet op zijn kop en het is maar zeer de vraag of en hoe Jim zich uit deze situatie weet te redden…

Zoals gezegd is Het Vicarius Genootschap een voorbeeld van een actiethriller van internationale allure. De filmische schrijfstijl is de grote kracht, waardoor de lezer het verhaal niet alleen leest. Het wordt beleefd. Als Jim uit zee wordt gered is de lezer op de boot en kan het zilte water worden geroken. Tientallen van deze voorbeelden in het boek brengen het leesplezier op grote, haast on-Nederlandse, hoogte. De ene verhaallijn volgt daarbij de andere op. In het begin geeft dit een beetje het gevoel alsof alles in de knoop zit als een streng kerstverlichting dat een jaar op zolder in een doos zat. In tegenstelling tot deze verlichting is de manier van ontwarren van de verhaallijnen door Era Richem een genot en een belevenis. En juist wanneer je denkt het allemaal te begrijpen, slaat de auteur je in de ontknoping met nog een laatste wending om de oren, waardoor alles in een ander daglicht komt te staan. Het knappe is dat juist deze laatste plotverandering het verhaal rond en compleet maakt.

Dat Era Richmen de schrijfkunst verstaat, blijkt ook uit de voelbare manier waarop hij zijn personages tot leven weten te wekken. Van Jim wisten we dit al en toch krijgt hij in Het Vicarius Genootschap nog meer vet op de botten dan hij al had. Hoewel zij niet de hoofdrol speelt, moet in dit verband toch ook het personage Sheila worden genoemd. Zij speelt op haar manier een cruciale rol. Niet alleen vanwege haar rol in de plot, maar vooral de manier hoe de auteur haar af en toe letterlijk tussen het verhaal en de lezer inzet. Sheila wordt regelmatig in het ongewisse gelaten en dat plaatst haar op die momenten letterlijk naast de lezer die immers hetzelfde gevoel heeft. Voor deze manier van schrijven past slechts respect.
Ten slotte verdient de slechterik uit het verhaal een vermelding, omdat er ook ruimte is voor de omstandigheden die zijn handelingen weliswaar niet goed kunnen praten, maar die wel een keerzijde van de medaille tonen.

Toch heeft dit boek een klein nadeel. Het is bijzonder spijtig dat Het Vicarius Genootschap alleen in de Nederlandse taal verschenen is. Dit verhaal en deze auteur verdienen domweg een enorm lezerspubliek. Een vertaling in het Engels zou niet misstaan en dan zou Era Richmen zich zonder voorbehoud tussen de meeste internationale bestsellerschrijvers weten te handhaven.