Interessant reisverslag in verkeerd jasje

Eric Wewerinke (1973) studeerde bedrijfskunde aan de Rijksuniversiteit in Groningen. Tijdens deze studie nam hij een tussenjaar, waarin hij een reis maakte naar India. Vlak hierna vond de zeiltocht plaats waarop zijn debuut Zwarte golven is gebaseerd.  

In Zwarte golven volgen we de belevenissen van de drie personages. Als eerste is daar Robert, schipper en miljonair, die een zeilboot van Scheveningen naar Corfu moet varen. Bij deze reis wordt hij vergezeld door Tim en Julia, twee jongeren zonder noemenswaardige zeilervaring.

Het wordt al snel duidelijk dat Robert niet helemaal de persoon blijkt te zijn als wie hij zich voordoet. Hij begint zich steeds merkwaardiger te gedragen. Vooral Tim doorziet hem en vraagt zich continu af of zijn gedachten na weken op zee met hem op de loop zijn gegaan. Of zou Robert toch echt een psychopaat zijn?  

Het is bijzonder te lezen hoe een ervaringsdeskundige dit avontuur op papier heeft gezet. Het is ook onmiskenbaar duidelijk waarom dit verhaal voor de betrokkenen op het schip als spannend, wellicht zelfs traumatisch, ervaren wordt. Helaas betekent dat niet dat het daarom ook als fictionele thriller uit de verf gaat komen. Daarvoor is het belangrijk dat de lezer zich betrokken voelt bij (het conflict van) de hoofdrolspelers. De personages, en dan met name Tim, zijn ronduit ongeloofwaardig. Tims gedachten worden weliswaar duidelijk beschreven, maar vervolgens vertaalt dit zich niet in zijn handelen. Dit veroorzaakt een beeld van een naïef, mak lammetje. En nog belangrijker is dat door dit (gebrek aan) handelen de spanningsboog volledig uit het verhaal wordt geslagen. Er hoeft zeker niet altijd bloed te vloeien, maar een thriller met alleen maar innerlijke conflicten leest als een kabbelend bootje. En dat terwijl op het jacht door de weersomstandigheden tijdens de reis soms alle zeilen moeten worden bijgezet.  

Voor Robert, de bad guy, geldt dat zijn handelingen en gedragingen bijzonder voorspelbaar zijn. Hij weet op geen enkele moment te choqueren. Ook Julia draagt niet bij aan het verhaal. Zij is het type van wie je niet echt hoogte krijgt. Door haar vlakke karakter is het maar de vraag welke andere functie dan decorvulling haar kan worden toegedicht.  

Tijdens de zeilreis zijn er een paar momenten aan te wijzen waarbij de term spanning enigszins op zijn plaats is, hoewel deze scènes nooit het predicaat schokkend of origineel verdienen. Nergens ga je op het puntje van je stoel zitten met een wow-gevoel.  

De ontknoping had veel van het bovenstaande kunnen goedmaken, maar het verhaal gaat als een nachtkaarsje uit, waarna nog een paar hoofdstukken volgen met als enig doel een aantal open eindjes op te helderen. Dit alles komt zeer geforceerd over.  

Het thema en de beschreven zeilreis zijn in potentie zeker interessant genoeg om te verwerken in een boek. Het is dan ook oprecht jammer dat het in deze vorm, als fictionele thriller, nergens echt boeiend is.