Pelecanos in de Hollandse klei

Twee crimineeltjes proberen de plantjes in een illegale wietplantage te stelen en verdwijnen dan spoorloos. Vanuit het perspectief van de officier van justitie, een journalist en de oudere zus van een van die jongens volgen we het strafrechtelijk onderzoek, dat tot in het kleinste detail wordt gepresenteerd. Dat is erg interessant omdat er zaken worden onderzocht waar je zelf niet per se zou opkomen. Je kunt wel merken dat Baak lange tijd voor justitie heeft gewerkt.
Maar een tweede verhaallijn trof mij nog meer. Zonder hier iets van de plot te verklappen volsta ik ermee te zeggen dat het dan gaat over de invloed van krasse uitspraken op wat je zou kunnen noemen de dynamiek van een rechtszaak, wat in Armada gruwelijke gevolgen heeft voor een van de hoofdrolspelers en voor de verdachten in een misbruikzaak. De auteur neemt geen stelling maar laat zijn personages verbaal flink met elkaar in de clinch gaan. Dat levert schitterend vuurwerk op.
Net als je denkt te weten hoe het allemaal zal aflopen worden de dingen op zijn kop gezet en blijken de zaken compleet anders te liggen dan justitie en de journalistiek denken. Terwijl achteraf gezien de aanwijzingen er wel waren. Tot besluit volgt er een uitsmijter in de vorm van een flashback die op het eerste oog vrij gewoontjes, om niet te zeggen suf lijkt, maar toch nog lang in je hoofd zal nazoemen.
Armada is compact gecomponeerd, de toon is lekker nuchter, het taalgebruik realistisch en van begin tot einde wordt de vaart er flink in gehouden. Wat dat betreft valt Armada te vergelijken met sommige boeken van mijn Amerikaanse favorieten George Pelecanos en Dennis Lehane. Baak levert met Armada een uitstekend voorbeeld van hoe je zo’n crime-novel in de Hollandse klei situeert. Hulde.