Lezersrecensie
Mee Liften naar de Hemel
Recensie ‘Liften naar de Hemel'
* * * * *
Lex Paleaux (2024)
Net als bij zijn vorige boek ontving ik via mijn boekhandel Libris Venstra en goede kennis Remco Houtepen een gesigneerd exemplaar van het nieuwe boek van Lex Paleaux.
Liften naar de Hemel leest als het logische vervolg op 'Als de dood zucht houd ik mijn adem in'. Lex Paleaux schreef eerder een trilogie met de titels ‘Winterwater’, ‘Vlo’ en ‘Het leven is een Circus’.
Zijn vijfde roman vertelt het verhaal van Quintin die op de valreep van volwassenwording en in de transitie vanuit een kwetsbare jeugd naar Canada gestuurd wordt. Quintin heeft het leven in een jeugdinrichting net achter zich gelaten en komt terecht bij een zeer orthodox gezin.
De eerste twee hoofdstukken maken we kennis met Quintin die op reis is. Via de eerste ontmoetingen onderweg worden meteen Quintin's eigenheid en persoonlijkheid duidelijk.
Vrij snel voltrekt zich daarna het verhaal verder via tal van ontmoetingen, laverend tussen kameraadschappelijk en intiem tot liefdeloos en hardvochtig. Quintin blijft in al die ontmoetingen ontroerend stevig overeind en en zo krijg je als lezer snel sympathie voor de vaak eigenzinnige Quintin.
Hoewel hij het in de orthodoxe en machtswellustige familie Decker zwaar te verduren heeft wordt hij in het verhaal nooit wraakzuchtig maar blijft opmerkelijk zachtmoedig en tegelijk levenslustig en veerkrachtig.
Daarbij kent hij zijn geheel eigen momenten van menselijkheid en vriendschappelijkheid met onder andere dochter Ruth, een meisje met een beperking met wie hij een ontroerend beschreven band opbouwt.
Datzelfde geldt voor Mike, de zoon van de dominee van het dorp. Met hem ontstaat een zeer vertrouwde broederband die alles te maken heeft met en diepte wint door eerdere verlieservaringen aan beide kanten. Het domineesgezin wordt voor Quintin een oase van liefde na de hardvochtigheid die hij ervaart bij de familie Decker.
Bij zijn 'tewerkstelling' op het erf van boer Fletcher en zijn vrouw kennen de verhoudingen ook weer twee gezichten: de machtswellustige boer Fletcher contrasteert met de warmbloedige (zij het onderdanige) vrouw van de boer. Ook tussen Quintin en het kalf Drum ontstaat een innige band die hem nagenoeg onmogelijk gemaakt wordt door boer Fletcher en wreed eindigt.
Op zijn reizen van de boerderij naar het huis van de familie Decker (en later de domineesfamilie Bauer) ontmoet hij een aantal keren Kapapa, een inheemse Canadees. De gesprekken tussen beide zijn ook weer prachtig beschreven menselijke, schijnbaar toevallige, ontmoetingen waarin de tijd even stil lijkt te staan.
Opnieuw wordt ik geraakt door de toon van het verhaal dat zoveel empathie laat zien, weer zonder sentimenteel te worden, waardoor het niet moeilijk is je als lezer direct in het verhaal te verplaatsen naast de hoofdpersoon, ja bijna solidair met Quintin te worden.
Meer nog dan in het vorige boek van Lex Paleaux zijn de personen in het boek actoren in 'rites de passage' in de volwassenwording van Quintin op een manier die misschien het best te duiden is als resolute zachtheid.
Wie een boek wil lezen over medemenselijkheid en overeind blijven in de meest bizarre persoonlijke omstandigheden raad ik dit boek ten zeerste aan.
Ik schreef aan Lex Paleaux dat ik zou recenseren na de lift naar de hemel genomen te hebben en teruggekeerd zou zijn. Welnu, ik ben meegelift en ben teruggekeerd zonder één moment van spijt tijdens het lezen van het verhaal. En ik ben met de inzichten uit dat verhaal ook weer een stuk rijker geworden.
Dat lijkt mij een groot compliment voor het boek en de auteur. De auteur Lex Paleaux verdient sowieso een compliment voor de manier waarop hij ook dit verhaal opbouwt, bijna oordeelloos en toch feilloos blootleggend en aan de kaak stellend en niet verzwijgend.
Ga dit boek lezen!
Gert Jan Slump
19 december 2024
* * * * *
Lex Paleaux (2024)
Net als bij zijn vorige boek ontving ik via mijn boekhandel Libris Venstra en goede kennis Remco Houtepen een gesigneerd exemplaar van het nieuwe boek van Lex Paleaux.
Liften naar de Hemel leest als het logische vervolg op 'Als de dood zucht houd ik mijn adem in'. Lex Paleaux schreef eerder een trilogie met de titels ‘Winterwater’, ‘Vlo’ en ‘Het leven is een Circus’.
Zijn vijfde roman vertelt het verhaal van Quintin die op de valreep van volwassenwording en in de transitie vanuit een kwetsbare jeugd naar Canada gestuurd wordt. Quintin heeft het leven in een jeugdinrichting net achter zich gelaten en komt terecht bij een zeer orthodox gezin.
De eerste twee hoofdstukken maken we kennis met Quintin die op reis is. Via de eerste ontmoetingen onderweg worden meteen Quintin's eigenheid en persoonlijkheid duidelijk.
Vrij snel voltrekt zich daarna het verhaal verder via tal van ontmoetingen, laverend tussen kameraadschappelijk en intiem tot liefdeloos en hardvochtig. Quintin blijft in al die ontmoetingen ontroerend stevig overeind en en zo krijg je als lezer snel sympathie voor de vaak eigenzinnige Quintin.
Hoewel hij het in de orthodoxe en machtswellustige familie Decker zwaar te verduren heeft wordt hij in het verhaal nooit wraakzuchtig maar blijft opmerkelijk zachtmoedig en tegelijk levenslustig en veerkrachtig.
Daarbij kent hij zijn geheel eigen momenten van menselijkheid en vriendschappelijkheid met onder andere dochter Ruth, een meisje met een beperking met wie hij een ontroerend beschreven band opbouwt.
Datzelfde geldt voor Mike, de zoon van de dominee van het dorp. Met hem ontstaat een zeer vertrouwde broederband die alles te maken heeft met en diepte wint door eerdere verlieservaringen aan beide kanten. Het domineesgezin wordt voor Quintin een oase van liefde na de hardvochtigheid die hij ervaart bij de familie Decker.
Bij zijn 'tewerkstelling' op het erf van boer Fletcher en zijn vrouw kennen de verhoudingen ook weer twee gezichten: de machtswellustige boer Fletcher contrasteert met de warmbloedige (zij het onderdanige) vrouw van de boer. Ook tussen Quintin en het kalf Drum ontstaat een innige band die hem nagenoeg onmogelijk gemaakt wordt door boer Fletcher en wreed eindigt.
Op zijn reizen van de boerderij naar het huis van de familie Decker (en later de domineesfamilie Bauer) ontmoet hij een aantal keren Kapapa, een inheemse Canadees. De gesprekken tussen beide zijn ook weer prachtig beschreven menselijke, schijnbaar toevallige, ontmoetingen waarin de tijd even stil lijkt te staan.
Opnieuw wordt ik geraakt door de toon van het verhaal dat zoveel empathie laat zien, weer zonder sentimenteel te worden, waardoor het niet moeilijk is je als lezer direct in het verhaal te verplaatsen naast de hoofdpersoon, ja bijna solidair met Quintin te worden.
Meer nog dan in het vorige boek van Lex Paleaux zijn de personen in het boek actoren in 'rites de passage' in de volwassenwording van Quintin op een manier die misschien het best te duiden is als resolute zachtheid.
Wie een boek wil lezen over medemenselijkheid en overeind blijven in de meest bizarre persoonlijke omstandigheden raad ik dit boek ten zeerste aan.
Ik schreef aan Lex Paleaux dat ik zou recenseren na de lift naar de hemel genomen te hebben en teruggekeerd zou zijn. Welnu, ik ben meegelift en ben teruggekeerd zonder één moment van spijt tijdens het lezen van het verhaal. En ik ben met de inzichten uit dat verhaal ook weer een stuk rijker geworden.
Dat lijkt mij een groot compliment voor het boek en de auteur. De auteur Lex Paleaux verdient sowieso een compliment voor de manier waarop hij ook dit verhaal opbouwt, bijna oordeelloos en toch feilloos blootleggend en aan de kaak stellend en niet verzwijgend.
Ga dit boek lezen!
Gert Jan Slump
19 december 2024
1
Reageer op deze recensie