Indrukwekkend verhaal

Kathleen Aerts over de jongdementie van haar moeder. Na de plotse dood van haar man raakt Maria het spoor bijster. Een normale periode van rouw, denkt iedereen aanvankelijk. Een hardnekkige depressie, luidt het verdict een paar jaar later. Tot de diagnose jongdementie valt. Dementie wordt meestal met oudere mensen geassocieerd, maar de ziekte komt ook bij jonge mensen relatief vaak voor. Vaak duurt het lang vooraleer de juiste diagnose wordt gesteld, zodat gepaste zorg uitblijft. In Voor altijd mijn mama vertelt Kathleen Aerts heel open over de weg die ze samen met haar moeder heeft afgelegd. Van de twijfels én de mooie momenten samen na de diagnose tot de donkere tijden in het ziekenhuis. Een getuigenis die niemand onberoerd zal laten.

Dit is recht vanuit het hart geschreven, Kathleen neemt je tot in de detail mee in haar leven en die van haar moeder. De diagnose kwam als een klap bij beide aan, vol ongeloof. Dit boek is zo duidelijk geschreven dat je alles snapt en begrijpt.

Een mooi verhaal is het niet, het is ingrijpend, heftig, indrukwekkend en heel informatief. Hoe ziet jongdementie eruit, wat gebeurt er, hoe kan je het herkennen? Je krijgt de mooie kanten te zien, maar ook de duistere en minder prettige momenten waarbij iedereen machteloos staat, verdriet. Verdriet omdat een persoon, een weduwe, een moeder en een oma zichzelf niet is en nooit meer zal zijn. Stukje voor stukje raak je die persoon kwijt. Waarom? Deze ziekte is gewoon vervelend, stom, vooral op heel jonge leeftijd terwijl je nog een leven voor je hebt liggen.

Maar soms, soms is het leven gewoon oneerlijk.

Kathleen heeft dit in een snelle, vlotte manier geschreven dus je vliegt echt door de hoofdstukken heen, je voelt haar emotie. Blijheid, geluk, verdriet, boos. Echt alles voel je aan. Wat ik zo dapper vind aan dit boek, ze is open. Niemand vertelt dit zo in details, je merkt echt hoe ingrijpend en intens het kan zijn om een familielid met jongdementie te hebben. Ik vind dit enorm knap van Kathleen, zelf zou ik dat echt never nooit kunnen. Ze heeft dit boek niet alleen voor haarzelf en haar moeder geschreven, maar voor iedereen om troost te bieden aan mensen die er ook mee te maken hebben of hebben gehad. Niet iedereen weet wat jongdementie is, terwijl het echt wel een dingetje is.

Voor mij was dit een heel interessant boek, ik wist er wel een beetje van en dat het werkelijk kon gebeuren, maar zo heftig wist ik ook niet, hoe snel iemand ineens achteruit kan gaan. Je leert alsnog heel wat van dit boek. Ja, dit boek is een aanrader, niet vanwege het onderwerp, maar puur om het verhaal, hoe mensen ermee omgaan, wetende dat hun dierbare en opeens niet meer is, zowel geestelijk als lichamelijk.