Lezersrecensie
Poëtisch, aandoenlijk, charmant en leerzaam
Libris Literatuur Prijs 2023 winnaar Mariken Heitman gaat vast weer hoge ogen gooien bij diverse literaire prijzen met haar nieuwe en derde roman De mierenkaravaan.
Alleen al de omslag is het waard om die te overdenken en bewonderen. Voorafgaand aan het lezen maar achteraf nogmaals om de afbeelding en de titel echt op waarde te schatten. Het onderliggende verhaal ligt al verborgen in de symboliek van die twee aspecten van de cover. Als lezer stap je dan over naar de eerste zin, die je direct naar adem doet happen; zo spannend. Deze spanning houdt de auteur er voortdurend in. Niet door een verhaal met veel sensatie maar door prachtig gevormde zinnen, met beeldspraak, metaforen, antropomorfisme, personificatie, neologisme en assonantie maar vooral boordevol liefde. Liefde voor de taal, liefde voor tuinieren, liefde voor de mens en zijn omgeving en liefde voor elk diertje dat passeert in de tuin die een grote rol speelt in het verhaal.
Kiek heeft een mooie, duurzame moestuin die ze runt samen met enkele vrijwilligers, inclusief alle wormen, slakken, egels en ander gedierte die gekoesterd worden vanwege hun functie in de tuin. Dan komt een ziekte op haar pad, waardoor alles in en rondom de tuin onder druk komt te staan. De worsteling die dit met zich meeneemt wordt poëtisch en tevens opvallend leerzaam uit de doeken gedaan. Het verhaal is prachtig gecomponeerd en geeft antwoorden maar vooral ook veel vragen over wie, wat, waar en waarom.
Na het lezen van deze kleine roman, met weinig pagina’s, groeit die uit tot een vuistdik boek door het analyseren, nadenken, praten, discussiëren over de inhoud, de personages, de perspectieven en andere zaken.
De tuin is een plaatje, de planten charmant, de aanwezige dieren aandoenlijk, de vrijwilligers zorgzaam en betrokken en Kiek is gepassioneerd, bevlogen, erudiet en strijdvaardig.
Alleen al de omslag is het waard om die te overdenken en bewonderen. Voorafgaand aan het lezen maar achteraf nogmaals om de afbeelding en de titel echt op waarde te schatten. Het onderliggende verhaal ligt al verborgen in de symboliek van die twee aspecten van de cover. Als lezer stap je dan over naar de eerste zin, die je direct naar adem doet happen; zo spannend. Deze spanning houdt de auteur er voortdurend in. Niet door een verhaal met veel sensatie maar door prachtig gevormde zinnen, met beeldspraak, metaforen, antropomorfisme, personificatie, neologisme en assonantie maar vooral boordevol liefde. Liefde voor de taal, liefde voor tuinieren, liefde voor de mens en zijn omgeving en liefde voor elk diertje dat passeert in de tuin die een grote rol speelt in het verhaal.
Kiek heeft een mooie, duurzame moestuin die ze runt samen met enkele vrijwilligers, inclusief alle wormen, slakken, egels en ander gedierte die gekoesterd worden vanwege hun functie in de tuin. Dan komt een ziekte op haar pad, waardoor alles in en rondom de tuin onder druk komt te staan. De worsteling die dit met zich meeneemt wordt poëtisch en tevens opvallend leerzaam uit de doeken gedaan. Het verhaal is prachtig gecomponeerd en geeft antwoorden maar vooral ook veel vragen over wie, wat, waar en waarom.
Na het lezen van deze kleine roman, met weinig pagina’s, groeit die uit tot een vuistdik boek door het analyseren, nadenken, praten, discussiëren over de inhoud, de personages, de perspectieven en andere zaken.
De tuin is een plaatje, de planten charmant, de aanwezige dieren aandoenlijk, de vrijwilligers zorgzaam en betrokken en Kiek is gepassioneerd, bevlogen, erudiet en strijdvaardig.
3
Reageer op deze recensie