Lezersrecensie
Hier te afstandelijk, daar te gedetailleerd en toch een plezierig boek.
Michelle Zauner is, naast zangeres en gitarist in de band Japanese Breakfast, ook de dochter van een Amerikaanse vader en een Zuid Koreaanse moeder. Deze moeder overleed toen Zauner 25 jaar was en jaren later merkt ze dat de tranen nog altijd hoog zitten als ze eten ziet of ruikt dat haar herinnert aan haar moeder. Het boek dat ze hierover schreef stond lang in de bestsellerlijsten in de VS.
Het overlijden van haar moeder is al meer dan 10 jaar geleden, maar de auteur raakt telkens weer geëmotioneerd bij het zien van Zuid Koreaans voedsel. Dit voedsel, die gerechten die haar moeder voor haar bereidde, vormen de rode draad door de memoire dat Zauner over haar moeder, over het ziekteproces dat ze doormaakte en haar overlijden, schreef. Die insteek is origineel en passend, want deze maaltijden, de recepten van soepen tot kimchi, speelden een grote rol in hun leven en in hun onderlinge band. Ze beschrijven hetgeen hun bindt maar ook wat hen juist anders maakt. Dat laatste onderdeel, het anders zijn en het ontwikkelen van een eigen identiteit, opgroeiend in twee culturen, speelt een subtiele maar essentiële rol in het verhaal.
Zauner schrijft vlot, in mooi opgebouwde zinnen, met geregeld fijne vergelijkingen, een vleugje humor en een snufje verdriet. Met momenten schiet ze door in details, waardoor vooral sommige gerechten te intens gepresenteerd worden. Met momenten kan ze de lezer emotioneel raken. Op de meeste momenten dat emoties verwacht worden, blijft ze te oppervlakkig waardoor de lezer op afstand blijft.
Naast de thema’s rouw, verlies en ziekte komen ook de ouder-kindrelatie en cultuurverschillen naar voren in het boek. Zauner weet deze thema’s goed af te wisselen en kiest op een mooie manier voor de nadruk op het ene thema en meer subtiel aanraken van de andere thema’s.
Voor liefhebbers van Aziatische maaltijden is er veel plezier te beleven in dit boek. Door de beschrijvingen ruik, zie en proef je wat er gegeten wordt. Voor de lezers die zoeken naar verhalen over rouw en verlies, kan het zijn dat zij op hun honger blijven zitten.
Ik las (en kreeg) dit boek als leesclubcoördinator van de Hebban leesclub.
Het overlijden van haar moeder is al meer dan 10 jaar geleden, maar de auteur raakt telkens weer geëmotioneerd bij het zien van Zuid Koreaans voedsel. Dit voedsel, die gerechten die haar moeder voor haar bereidde, vormen de rode draad door de memoire dat Zauner over haar moeder, over het ziekteproces dat ze doormaakte en haar overlijden, schreef. Die insteek is origineel en passend, want deze maaltijden, de recepten van soepen tot kimchi, speelden een grote rol in hun leven en in hun onderlinge band. Ze beschrijven hetgeen hun bindt maar ook wat hen juist anders maakt. Dat laatste onderdeel, het anders zijn en het ontwikkelen van een eigen identiteit, opgroeiend in twee culturen, speelt een subtiele maar essentiële rol in het verhaal.
Zauner schrijft vlot, in mooi opgebouwde zinnen, met geregeld fijne vergelijkingen, een vleugje humor en een snufje verdriet. Met momenten schiet ze door in details, waardoor vooral sommige gerechten te intens gepresenteerd worden. Met momenten kan ze de lezer emotioneel raken. Op de meeste momenten dat emoties verwacht worden, blijft ze te oppervlakkig waardoor de lezer op afstand blijft.
Naast de thema’s rouw, verlies en ziekte komen ook de ouder-kindrelatie en cultuurverschillen naar voren in het boek. Zauner weet deze thema’s goed af te wisselen en kiest op een mooie manier voor de nadruk op het ene thema en meer subtiel aanraken van de andere thema’s.
Voor liefhebbers van Aziatische maaltijden is er veel plezier te beleven in dit boek. Door de beschrijvingen ruik, zie en proef je wat er gegeten wordt. Voor de lezers die zoeken naar verhalen over rouw en verlies, kan het zijn dat zij op hun honger blijven zitten.
Ik las (en kreeg) dit boek als leesclubcoördinator van de Hebban leesclub.
1
Reageer op deze recensie