De hitte van het (politieke) Marokkaanse klimaat

Leïla Slimani (1981) een Frans-Marokkaanse journalist en schrijver, is geboren en opgegroeid in Rabat. Zij heeft al heel wat boeken op haar naam staan en zij won in 2016 de Prix Goncourt voor haar roman Een zachte hand. Kijk ons dansen is het tweede deel in haar trilogie Het land van anderen. Het eerste en tweede deel van deze trilogie werden vertaald door Gertrud Maes en de vertaling van die tweede roman staat op de shortlist voor de Europese Literatuur Prijs 2023.

Slimani begint het tweede deel van haar trilogie met het voorstellen van de personages die in het eerste deel ook al een rol speelden. Hierdoor zijn de personages herkenbaar en is dit deel als losstaand boek te lezen. Waar het eerste deel voornamelijk handelt over het leven van Mathilde, een Franse vrouw die trouwde met de Marokkaanse Amine, gaat Kijk ons dansen voornamelijk over hun dochter Aïcha, die geneeskunde studeert in Frankrijk, eind jaren 60 van de vorige eeuw. Het verhaal is globaal gebaseerd op de levenswandel van de auteur zelf waarbij Mathilde haar grootmoeder is en Aïcha staat voor haar moeder. In interviews geeft de schrijver regelmatig aan dat haar eigen verhaal de basis is en dat er veel fictie is toegevoegd.
In goed leesbare zinnen, af en toe versierd met mooie metaforen, schotelt Slimani ons haar verhaal voor. Hierbij schenkt zij aandacht aan het leven in Marokko, waarbij ze het politieke klimaat en de daar toen passende waarden en normen meeneemt in de levenswandel van Mathilde, Aïcha en hun omgeving. Door die aanvulling is het boek leerzaam en verrijkend.
Als stand alone is het goed leesbaar, toch is voelbaar dat het verhaal niet af is en een vervolg nodig is om het totale beeld af te ronden.
De schrijfstijl is met momenten mooi, als de prachtige beschrijving van de omgeving naar voren komt. Op andere momenten is die stijl te weinig bijzonder om op te vallen. Af en toe lijkt de journalist naar voren te komen als het om maatschappelijke aspecten van het verhaal gaat waardoor het verhaal warmte verliest. Het verspringen in tijd en in perspectief is telkens goed te volgen. De karaktereigenschappen van de personages worden telkens effectief beschreven. Door de veelheid aan personages in combinatie met het wisselende perspectief vanuit een alwetende verteller is het lastig om echt een band te krijgen met een van de personages.

Slimani legt, in dit tweede deel van haar trilogie en familiesaga, bloot hoe Marokko het hippie-tijdperk verafgode, afstootte en doorstond. Het boek is kleurrijk, deels warm te noemen en biedt een mooie kijk op de voorvaderen van de auteur. Als stand alone biedt het net te weinig houvast om te verbinden met de personages.

Dit boek heb ik ontvangen vanwege de leesclub op Hebban.