Ben jij hulpverlener? Lees dit boek!

Op 22-jarige leeftijd debuteerde Lotte Kok (1996), auteur en spokenwordartiest, met haar boek Skydancer, dat werd genomineerd voor de ANV Debutantenprijs. Dat schept verwachtingen voor de rest van haar oeuvre. Wat liefde kan doen is haar derde boek en blijkt het meest autobiografisch. Een ervaringsverhaal, recht voor z’n raap, dat leest als een dramatische, psychologische roman.

Met de schrijnende woorden, “Zweer dat je me niet kapot gaat maken.” opent ze haar roman. Met die zin slaat ze de lezer om de oren en laat ze zien dat zijzelf pijnlijk om de oren geslagen werd. Het zijn de stekende woorden die ‘De poppenspeler’, haar ex-partner, haar toeschreeuwt, telkens weer nadat ze de relatie verbroken heeft. Lotte was moe, doodop en gebroken na deze vergiftigde relatie, waarbij vooral de laatste acht maanden slopend waren en kreeg toen bij herhaling deze woorden naar haar hoofd geslingerd.
De eerste hoofdstukken zijn springerig, lijken wat chaotisch. Dit is niet storend eerder tekenend voor het verhaal dat zij vertelt. Terwijl ze juist in de eerste hoofdstukken nog mild is en nog gelooft in haar relatie.
Het tweede deel van haar boek, terecht ook een roman genoemd en zeker ook te lezen als een bizarre roman, heeft meer structuur. Deels komt dit doordat de hoofdstukken gekoppeld zijn aan de laatste acht maanden van hun samenzijn. De laatste maanden waarin ze steeds dieper wegzakt in zijn cocon van verstikkende liefde. Liefde die geen liefde mag heten. Deels is de structuur meer helder doordat duidelijker naar voren komt waar het mis gaat. Dat wordt dan langzaam scherper zichtbaar voor haar. De situatie wordt ook bijtender en meer verwondend. Het is een verhaal over de subtielste manier van huiselijk geweld, maar ook een verhaal over niet gehoord worden door haar omgeving en door de hulpverlening.

Lotte Kok schrijft met mooie en krachtige zinnen, waarbij de pijn zo voelbaar is dat je als lezer mee boos kunt, of zelfs moet worden. Zo aangrijpend, dat de angst je bij de keel grijpt. Met vlagen is haar boosheid over wat haar werd aangedaan heel voelbaar. Op andere momenten lijkt de auteur juist ingehouden. Vooral als ze op zichzelf reflecteert en zich erg klein en nietig voelt. Ook lijkt ze het ene moment te schreeuwen om erkenning en het andere moment niet alles los te laten. Het gevecht dat ze toen leverde en de pijn die haar nu nog achtervolgt is op het ene moment tastbaar en op het andere moment nauwelijks zichtbaar. Alsof de auteur af en toe de muur weer optrekt en haar gevoelens opnieuw niet durft te tonen.

Dit verhaal is enorm belangrijk en moet gelezen worden door hulpverleners, door mensen die in deze situatie terecht zijn gekomen of die iemand in hun omgeving weten die dit moet doormaken. Daarbij is het goed geschreven. In mooie leesbare taal. Soms heftig, soms juist bedekt.