Het is gewoon een ontzettend goed

heel erg spannend boek over een twintigjarige vrouw die in een diep gat valt en daar helemaal alleen weer uitklimt.,Wat maakt een boek van Felix Thijssen toch zo onweerstaanbaar? Is het de schrijfstijl? Het plot? De karakters? Wie het weet mag het zeggen, maar feit is dat het nieuwste boek van de oude meester – zijn eerste boek verscheen 35 jaar geleden - er weer mag zijn. En het is er opnieuw van het soort dat de lezer niet neer kan leggen. Onweerstaandbaar.
Felix Thijssen heeft al een schier eindeloze rij titels op zijn naam staan. De Charlie Mann thrillers rond een vriendelijke misdadiger, de serie over privé-detective Max Winter die in zijn dijkhuisje langs de Linge mysteries oplost, zijn stuk voor stuk goede boeken. Met Het diepe Water, dat onlangs is verschenen, gooit Thijssen het opnieuw over een andere boeg.
Centraal in het verhaal staat de jonge Francine die samen met haar vader droomt van een zeiltocht rond de wereld. Ze zijn er helemaal klaar voor. Alleen het geld ontbreekt. Dat is altijd al het geval geweest, maar nu begint vader Gerard oud te worden en de tijd gaat dringen. Dochterlief gaat klusjes doen voor haar vriendje Jimmy, een jongen van bedenkelijk allooi. Maar het geld is goed en daar gaat het Francine om. Als zij een grote slag denkt te kunnen slaan, gaat het allemaal mis. Ze komt drie dronken kerels tegen die haar het ziekenhuis inwerken. Met haar vader in de cel en Jimmy spoorloos verdwenen staat zij er nu alleen voor.
Felix Thijssen kiest in Het diepe water na zijn lange serie over Max Winter weer voor de sympathieke kant van de misdaad. Francine is feitelijk gewetenloos. Het maakt haar niet uit waar ze haar geld vandaan haalt, als ze haar droom maar kan realiseren: een zeegaand zeiljacht om met pappie naar de einder te zeilen. Slachtoffers interesseren haar maar matig. Alleen drugs. Daar wil ze niets mee te maken hebben. En met de ontvoering van kinderen ook niet. Maar dan wordt ze er door Jimmy ingeluisd.
Zoals gebruikelijk bij Thijssen is het plot aan alle kanten goed verzorgd. Het verhaal is logisch opgebouwd en geloofwaardig. De lezer kan zich niet anders bedenken dan dat Francine zal handelen, zoals Thijssen dat beschrijft. Geen van de hoofdrolspelers valt uit zijn rol. Een prachtig voorbeeld daarvan is de manier waarop zij achter de eerste van haar drie aanvallers aan gaat. Ze weet hem met een erotisch spel achterin een busje gevangen te nemen. De macho-kerel is onmiddellijk zijn praatjes kwijt en vertelt alles wat hij weet zonder dat hem een haar wordt gekrenkt.
Over de stijl van schrijven van Felix Thijssen hoeft niemand zich meer zorgen te maken. De scherpe dialogen, de beeldende omschrijvingen, de opbouw van spanning, het gaat vloeiend en gemakkelijk. De karakterschetsen van de in Zuid-Frankrijk wonende Nederlander zijn goed uitgewerkt en vooral vader en dochter gaan voor de lezer leven.
Uitgever Sijthoff noemt het boek op de voorkant een psychologische thriller. Dat is blijkbaar het modewoord van nu. Iets is niet meer gewoon een spannend boek, nee het moet ook psychologisch zijn. Dat is Het diepe water niet. Het is gewoon een ontzettend goed, heel erg spannend boek over een twintigjarige vrouw die in een diep gat valt en daar helemaal alleen weer uitklimt. Het is gebruikelijk dat enthousiaste lezers naar de winkel rennen als er een nieuwe Nicci French of Dan Brown verschijnt. Hoe terecht dat misschien ook is, Het diepe water van Felix Thijssen verdient hetzelfde. Het is zeker niet minder dan Verloren van Nicci French en een stuk beter dan de Delta Deceptie van Dan Brown.