Maar na de veertiende Scarpetta is de trouwe lezer zo langzamerhand aan iets nieuws toe.

Hoe lang een serie verhalen over een en dezelfde hoofdpersoon is vol te houden, weet niemand. Dat is maar goed ook, anders zou iedere schrijver rond dat ideale getal willen uitkomen. Van de een – neem Ross McDonalds boeken over Lew Archer – krijg je geen genoeg. Van de ander ben je het na twee boeken al zat.
Patricia Cornwell zit er met haar Kay Scarpetta dicht tegen aan. De serie begint slijtage te vertonen, de ergernis zit in een hoekje te wachten, de spanning kan zo maar omslaan in verveling. De grootmeesteres van de pathologische thriller moest maar eens op zoek gaan naar een nieuwe invalshoek, een andere stijl en alternatieve hoofdpersonen.
Niet dat haar nieuwste boek Roofdier nu zo slecht is. Dat niet. Maar wie meer van haar boeken heeft gelezen, geniet niet meer van de opsomming van enge ziektes en weet nu wel wat er allemaal te vinden is op plaatsen waar zich moord en doodslag hebben afgepeeld. De supernauwkeurige beschrijvingen geloven de lezers zo langzamerhand wel.
Toch heeft Patricia Cornwell haar best gedaan de serie nieuw leven in te blazen door haar vaste hoofdpersonen als patholoog-anatoom Kay Scarpetta en de vaste politiecommissaris Marino in een andere setting met andere verantwoordelijkheden te plaatsen. De politiecommissaris is in Roofdier veranderd in een soort brave Hells Angel die met motorjack op een Harley Davidson rond scheurt. Zijn paranoïde geest is wel hetzelfde gebleven en dat maakt hem in Roofdier tot een lastpost. Sympathie is steeds moeilijker voor deze dikke dwarsligger op te brengen.
In Roofdier gaat het team van Scarpetta op jacht naar een seriemoordenaar, een verdorven geest die echt alles met zijn slachtoffers doet. Levend begraven, langzaam doodmartelen, de diepste nachtmerrie van ieder weldenkend mens. Lang lopen de speurders achter de feiten aan. De lezer weet door korte schetsen wat de slachtoffers doormaken, terwijl Scarpetta en de politie van Florida maar langzaam in hun onderzoek vorderen. In een beklemmende finale wordt uiteindelijk het raadsel opgelost.
Roofdier is wat dat betreft een goed boek. Spannend, vlot geschreven en een mooie uitsmijter. Maar na de veertiende Scarpetta is de trouwe lezer zo langzamerhand aan iets nieuws toe. De lessen pathologie hebben we nu wel gehad. De magie van Kay Scarpetta lijkt uitgewerkt.