Een politieman gezien door de ogen van zijn dochter.

Als een langlopende serie op zijn einde loopt, krijgen schrijvers nog wel eens spijt. Spijt dat hun held verdwijnt, waarmee ze ook een deel van zichzelf kwijt raken. Michael Connelly loste dat op door de serie voort te zetten. Henning Mankell vindt de oplossing in de dochter van zijn held, Linda Wallander.
In Voor de vorst introduceert Mankell deze dochter. In Zweden gebeurde dat al in 2002. Tot zolang heeft het geduurd voordat het boek in het Nederlands verscheen. Ook in het Engels was de titel al enige tijd beschikbaar.
Die lange tijd wreekt zich ook in het onderwerp van het boek. Alhoewel terrorisme en alles wat daarmee samenhangt nog steeds actueel is – en voor zover te overzien ook zal blijven – zijn de aanslagen in Amerika al weer enige tijd geleden. Een deel van de spanning van het boek valt weg juist omdat die herinnering aan de Twin Towers wat vervaagt.
Mankell windt er gezien de tekst achterop het boek geen doekjes om: Hij wijst erop dat de meeste mensen bij ‘fundamentalisme’ wijzen naar Moslims, maar in zijn boek neemt hij juist het christelijke fanatisme op de korrel.
Kurt Wallander blijft ook in dit boek de weerbarstige, chagrijnige eenling die hij altijd is geweest. Maar nu komt er de verhouding met zijn dochter bij, die wacht op het moment dat zij met haar baan als agent kan beginnen. Ze heeft de politieacademie doorlopen maar moet een zomer lang wachten tot zij haar uniform aan mag trekken. Terwijl zij wacht, verdwijnt een oude vriendin spoorloos. Ondanks haar aandringen neemt de politie noch haar vader die verdwijning serieus. De rechercheurs zijn druk bezig met vreemde voorvallen zoals in brand gestoken dieren en een gruwelijk vermoorde vrouw. Dan gaat Linda Wallander zo goed en zo kwaad als het gaat zelf op onderzoek uit, waarbij zij een verband tussen de verschillende zaken ontdekt.
Maar eigenlijk is dit helemaal geen boek over Linda Wallander. Het boek draait nog steeds om papa Wallander. Hij is de spil waarom het onderzoek draait. Hij neemt de beslissingen, legt zijn wil op. Linda is nog maar een groentje en durft - zeker als haar vader er is - niet op de voorgrond te treden. Het is alsof de lezer naar Kurt Wallander kijkt door de ogen van zijn dochter.
Het nadeel van de schrijfwijze van Henning Mankell, de breedsprakigheid, de lange terugblikken, de omschrijvingen, komen door de gekozen opzet wel meer dan anders naar voren. Tussen vader en dochter botert het niet altijd even goed en dat wordt omstandig in flashbacks uit de doeken gedaan. Voor de vorst is dan ook nog dikker dan gebruikelijk van de Zweedse meester die inmiddels meer dan een miljoen boeken in Nederland en Vlaanderen heeft verkocht. Voor de liefhebber van Mankell natuurlijk absoluut geen enkel bezwaar. Het haalt echter wel de vaart uit het verhaal.