Intrigerend en o zo goed!

De Deense Ane Riel (1971) studeerde kunstgeschiedenis, maar zou uiteindelijk haar weg vinden in de literaire wereld. Ze publiceerde eerst educatieve boeken en kinderboeken, waarbij haar moeder veelal de illustraties voor haar rekening nam. In 2013 verscheen Riels eerste boek voor volwassenen ‘Slagteren i Liseleje’ (niet in het Nederlands vertaald), waarmee ze een Deense debutantenprijs won. In 2015 beleefde ze haar grote doorbraak met het schitterende ‘Hars’, een boek dat haar een jaar later onder andere de Glazen Sleutel zou bezorgen. Riel werd bijgevolg min of meer in het thrillerhoekje geduwd, terwijl ze meer op haar plaats is bij de literaire romans. Opvolger ‘Beest’ kreeg in elk geval het ‘juiste’ etiket mee.

Dodo, die in een vroeger leven Leon heette, zit bij de rivier en wacht. Hij wacht op Mirko, zijn beste en ook enige vriend. Meteen is duidelijk dat er iets heel erg is misgegaan. Door middel van flashbacks wordt beetje bij beetje duidelijk waarom de jongens tot elkaar veroordeeld zijn. Leon beschikt sinds zijn geboorte over een fenomenaal ontwikkelde spierkracht, die hij helaas niet of nauwelijks onder controle heeft. Mirko is zijn toenmalige buurjongen die op de boerderij kwam helpen. De auteur heeft ervoor gekozen om hun verhaal te vertellen vanuit verschillende perspectieven.

Alle personages in dit boek spreken tot de verbeelding. Het is fascinerend hoe ze stuk voor stuk een eigen stem hebben en hoe hun karakter een grote rol speelt in het verhaal. Voor sommige voel je meteen sympathie, andere roepen alleen maar boosheid op. Hoewel de personages niet bepaald allemaal lief en goed zijn en er gruwelijke dingen gebeuren, is ‘Beest’ is een verhaal van een ongekende schoonheid. Een verhaal van grote emoties, waarin zowel voor liefde en vriendschap alsook voor haat en nijd een plek is weggelegd.

De manier waarop Ane Riel haar verhaal opbouwt, roept bewondering op. Steeds opnieuw wordt een stukje informatie prijsgegeven, steeds opnieuw neemt het verhaal een nieuwe en vaak verrassende wending. Dreiging hangt constant in de lucht, vaak wéét je wat er gaat gebeuren en moet je even de adem inhouden. Aan alles voel je dat er een grote apotheose zit aan te komen. En die komt er ook, alleen niet op de manier die je misschien verwacht had.

Het boek doet al snel denken aan ‘Muizen en mensen’ van John Steinbeck. Achteraf wordt dankzij het nawoord duidelijk dat Riel die klassieker heel bewust gebruikt heeft als kapstok om haar verhaal aan op te hangen. Net als de Amerikaanse George en Lennie zullen Mirko en Dodo samen het land doortrekken als landarbeiders. Waar dat land zich bevindt, wordt bewust in het midden gelaten.

‘Beest’ is hard, maar zit tegelijkertijd vol liefde. De sfeer is grimmig, beklemmend en duister en getuigt van het enorme schrijftalent van Riel.